کمیک‌ها از در کنار هم گذاشتن قطعات متوالی از تصاویر تشکیل شده و معمولاً در آن از ابزارهای نویسه‌ای چون بالون گفتار، شرح‌ها و افکت‌های صوتی (نام‌آوا) برای نشان دادن گفت‌وگوها، تعریف داستان و یا دیگر اطلاعات استفاده می‌شود.
عناصری چون اندازه یا جاگذاری قطعات، روند بیان داستان یا موضوع را کنترل می‌کند. نقاشی کارتونی و دیگر روش‌های تصویرگری شبیه به آن، از مرسوم‌ترین نقاشی‌ها در کامیکس هستند؛ فومتی حالتی است که از عکس استفاده می‌کنند. حالت‌های معمول کامیکس شامل داستان مصور، کارتون‌های سرمقاله‌ای، کارتون دهن‌بسته و کتاب مصور می‌شود. از اواخر قرن بیستم تاکنون، مجلدهای ضخیم‌تری چون رمان مصور و آلبوم‌های کمیک، تانکابون بیش از پیش متداول شده و کمیک اینترنتی آنلاین، نشو و نما پیدا کرده است.
تاریخ کمیک در فرهنگ‌های مختلف، مسیرهای متفاوتی را طی کرده است. دانشمندان بر این باورند که اولین کمیک به دوران ما قبل تاریخ و نقاشی‌های غار لاسکو بازمی‌گردد. تا اواسط قرن بیستم، کمیک در آمریکا، اروپای غربی (مخصوصا فرانسه و بلژیک) و ژاپن شکوفا شد. رد کامیکس در اروپا به کارتون‌های رودلفه تپفر در دههٔ ۱۸۳۰ بازگشته و با داستان‌های مصور موفقی چون ماجراهای تن‌تن و میلو در دههٔ ۱۹۲۰ رونق می‌گیرد. کمیک آمریکایی در اوایل قرن بیستم به عنوان رسانه‌های گروهی با ظهور داستان‌های مصور در روزنامه‌ها و بعدها کتاب‌های مصور مجله‌وار (دههٔ ۱۹۳۰۰)، پدیدار شد. رد کارتون و کمیک ژاپنی ("مانگا") به قرن سیزدهم بازمی‌گردد. داستان‌های مصور مدرن در قرن بیستم با تقلید از کمیک غربی ایجاد شده و تا دههٔ ۱۹۳۰ مجله‌های مصور و مجموعه کتاب‌ها معمول شدند. در عصر پس از جنگ جهانی دوم، کارتونیست‌هایی چون اوسامو تزوکا ظهور کردند که نقش مهمی در محبوبیت کمیک در میان ژاپنی‌ها داشتند.