به گزارش ایرنا و به نقل از خبرگزاری افه اسپانیا، رضازاده در مورد اثر خود گفت: اومنیریکوم، داستان سفر رویایی مرتاض آگهور، یک راهب هندو است که بیننده را از طریق حالت روانی که پس از یک مراسم جادویی در آن فرو می‌‌رود، انتقال می‌‌دهد.
وی با اشاره به بخش‌های از این فیلم افزود: فیلم هیچ گفت و گو یا داستانی ندارد بلکه یک فیلم هنری است که فقط با یک روایت تصویری بدون مکالمه، شما را به درون فیلم انتقال می‌‌دهد و برای شما یک سفری که نتیجه یک رویا از این راهب هندو شهر مقدس کاشی که کوره جسدسوزی تمامی هندوهاست را تشریح می‌‌کند.
رضازاده به مدت 2 سال در حال فیلمبرداری از صحنه‌ها در نقاط مختلف جهان از جمله رود گنگ هند، جایی که آیین‌های سحر و جادوی سیاهی که توسط راهبان فرقه آگهور انجام می‌‌گیرد و یا کلبه‌های تو در توی ساخته شده از سوی «تارزان آرخلاگر» در روستایی از توابع استان جیرونا در شمال شرق اسپانیا را ضبط کرده بود.
کارگردان ایرانی اضافه کرد: هیچکدام از افرادی که در فیلم ظاهر می‌‌شوند، هنرپیشه نیستند. همه آنها افراد عجیب و غریبی هستند که در سفرهایم در سراسر جهان پیدا کردم.
وی توضیح داد که در اثر خود از یک فن به نام 'سینمای چریکی' که در آن، صحنه‌ها فقط با یک دوربین فیلمبرداری می‌‌شوند و هیچگونه پشتیبانی فنی وجود ندارد، استفاده کرده است.
رضازاده اشاره کرد که سخت‌ترین کارش، پس از ضبط بود هنگامی که به مدت پنج سال بر روی پس تولید کار کرد و هر روز 12 تا 15 ساعت را در استودیوی خود و با کرکره‌های پایین کشیده شده، می‌‌گذراند.
فیلمبردار ایرانی اذعان کرد که این فیلم که کمی بیش از یک ساعت طول می‌‌کشد، برای درک کردن ساخته نشده بلکه «همانطوری که در ایران گفته می‌‌شود، یک فیلم خوب، آن است که شما را در فکر فرو می‌‌برد».
وی تصریح کرد: به همین دلیل، بیشتر موضوع‌ها را به شانس واگذار می‌‌کنم برای اینکه مردم به فکر فرو بروند بدون اینکه بفهمند که چه رخ می‌‌دهد.
به عقیده رضازاده، این یک فیلم هنری ساخته شده برای دیدن است و به همین دلیل تصمیم گرفته از هرگونه روایت کلامی دوری کند و بر روی کار عکاسی و کادرها متمرکز شود.
وی گفت: به همین دلیل است که تصمیم گرفته این فیلم را در یک موزه نمایش دهد و بر روی یک صفحه 3 در 2 متری که در حیاط ورودی کاخ گومیس بارسلون قرار دارد، به نمایش بگذارد.
افزون بر آن، در همین صفحه و به طور دائم یکی از تصاویر متحرک این کارگردان ایرانی به نمایش گذاشته می‌‌شود که در آن یک طرح تخیلی یک کودک ساراسین (مسلمان عرب)، که با یک تفنگ آبی برای خاموش کردن یک بمباران گسترده شلیک می‌‌کند اما تفنگ به جای آب، نفت دارد و آتش را شعله‌ور می‌‌کند، دیده می‌‌شود.