دکتر غلامحسین غفارپور، مدیر گروه پوست دانشگاه علوم پزشکی ایران، در این زمینه می‌گوید: اولین مشکلی که در آرایشگاه‌ها ممکن است به وجود آید، بیماریهای ساده‌ای مثل تبخال است که ممکن است درصورت یا بدن آرایشگر یا حتی در محلی که قابل دیدن نیست وجود داشته باشد و درتماس با پوست سالم، منتقل شود؛ از سوی دیگر به‌دلیل اینکه در اثر فعالیت‌هایی نظیر بند انداختن، پوست افراد نازک می‌شود و منافذ پوستی هم باز می‌شوند احتمال انتقال بیماریهای پوستی، افزایش می‌یابد.
دکترغفارپور همچنین به مشکلات دیگرپوستی که ممکن است از طریق آرایشگاه‌ها منتقل شوند، اشاره کرده و می‌گوید: ویروس‌ها، یکی دیگر از بیماریهای پوستی قابل انتقال هستند، مثلا زگیل ممکن است از این طریق منتقل شود وچون در سنین بالاتر زگیل‌هایی هم که به وجود می‌آیند، مقاوم‌تر هستند، ممکن است درصورت بروز به راحتی قابل درمان نباشند و احتیاج به درمان‌هایی نظیر لیزر، فریز کردن یا دارو داشته باشند که این موضوع لزوم آموزش‌های بهداشتی را دوچندان می‌کند.
وی در ادامه به این نکته اشاره می‌کند که شاید چکاپ‌های سالانه یا 6ماه یک‌بار، برای بررسی برخی از بیماریهای دیگر مناسب باشند، اما بررسی مشکلات پوستی، فاصله زمانی کوتاه تری مثلا ماهانه را می‌طلبد و از آنجایی که مشکلات پوستی هر لحظه ممکن است منتقل شوند، افرادی مثل آرایشگرها باید به شکل ماهانه توسط متخصصین پوست ومو چک شوند.
در این میان، دکتر داوود منصوری، استاد بیماری های عفونی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و فوق تخصص ایمنولوژی بالینی نیز معتقد است که این کارت‌ها باید در جهت آموزش آرایشگرها وبالا بردن آگاهی آنها از بیماری‌هایی نظیر ایدز و هپاتیت صورت گیرد و نه در جهت بیمار یابی، چرا که وقتی کسی به ایدز مبتلا بوده یا حامل هپاتیت است، می‌تواند هر کاری را که دیگران انجام می‌دهند انجام دهد به شرط آنکه اصول ایمنی را رعایت کند.
وی در توضیح ضرورت آموزش، ادامه می‌دهد: منظور از آموزش هم این است که به فرد آرایشگر بیاموزیم بهتر است تمام مشتری هایشان را ناقل بیماری‌هایی نظیر ایدز یا هپاتیت در نظر بگیرند و رعایت کامل اصول بهداشتی را چه درمورد خودشان وچه درمورد دیگران کرده و به‌عنوان مثال حتما از یک تیغ فقط برای یک نفر استفاده کنند، وسایل مشترک نداشته باشند و اگر دستشان یا جای دیگری خونی شد از تماس مستقیم با مشتری بپرهیزند.
اما جالب توجه‌ترین نکته‌ای که دکتر منصوری به آن می‌پردازد، لزوم رعایت اخلاقیات در صدور کارت‌های بهداشتی است.
وی در این زمینه می‌گوید: مسئله اصلی این است که ما نمی‌توانیم از نظراخلاقی کسی را مجبور کنیم که تست ایدز یا هپاتیت بدهد، مگر درصورتی که فرد، بیماری مرتبط با بیماریهای فوق داشته باشد و ما بخواهیم او را درمان کنیم، یا مثلا فردی در کما بوده، همراهی نداشته و در هیچ صورتی نمی‌توان از او سؤال کرد، که باز هم به خاطرخود بیمار این کار را انجام می‌دهیم، در غیراین صورت اگر به سراغ هر شغلی برویم و بخواهیم از آنها تست ایدز یا هپاتیت بگیریم و درصورت بیمار بودن پروانه کسب شان را لغو کنیم، از آنجایی که انگ اجتماعی محسوب می‌شود، از نظراخلاقی مردود است و از مظاهر ورود به حریم شخصی افراد محسوب می‌شود.
وی در ادامه همچنین به این نکته اشاره می‌کند که بیماران مبتلا به ایدز یا ناقلان هپاتیت هم ازحق کار کردن، امتیازات اجتماعی و فرهنگی مساوی با دیگران برخوردارند و تنها احتیاج به آموزش دارند تا از انتقال بیماری جلوگیری شود. چنان‌که هرگز نمی‌توان از پزشک جراحی که اچ‌آی‌وی مثبت است برای ورود به اتاق عمل ممانعت به عمل آورد.
این در حالی است که نتایج پژوهش محققان دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شیراز نیز گفته‌های دکتر منصوری را تأیید می‌کند و نشان می‌دهد که ارتباط معنی داری بین سطح تحصیلات متصدیان آرایشگاه‌ها و آگاهی آنها از راه‌های انتقال هپاتیت، ایدز و شپش به مشتریان وجود دارد.
طبق این پژوهش، عدم آگاهی از راه‌های انتقال عوامل بیماری، سر منشأ بروز بسیاری از مشکلات بهداشتی در جامعه بوده و به‌عنوان مثال، نداشتن آگاهی کافی نسبت به اهمیت رعایت موازین بهداشتی در متصدیان شغل آرایشگری در آرایشگاه‌های زنانه تا 73 درصد عامل بیماری ایدز و در مورد این که بیماری ایدز و هپاتیت می‌تواند به وسیله آرایشگاه‌ها بین افراد منتقل شود تا 99 درصد بوده است.
همچنین نتایج پژوهش حاکی از وجود ارتباط معنی‌دار بین سطح تحصیلات متصدیان و آگاهی آنها از روش‌های انتقال بیماریهای مذکور بوده است که این امر می‌تواند ناشی از آگاهی و نگرش آرایشگران باسواد نسبت به موضوعات بهداشتی باشد.