عليمرداني در فيلم‌هاي اول موفق نبود اما فيلم‌هاي اخير او توانسته به يك تركيب مناسب تبديل شود و اين فيلمساز خود را در حوزه اجتماعي پيدا كند. «كوچه بي‌نام» و «آباجان» جزو بهترين فيلم‌هاي عليمرداني هستند كه البته به‌نظرم كوچه بي‌نام يك سر و گردن بالاتر از آخرين فيلم او قرار مي‌گيرد. ويژگي عمده فيلم‌هاي اين كارگردان، در فيلمنامه و بازي‌‌هاست. او در هدايت بازيگران خوب عمل مي‌كند و با توجه به بازيگرمحوربودن فيلم‌هايش، در بازيگرداني و گزينش بازيگر بسيار موفق است.
چينش بازيگران بسيار هوشمندانه است و به واسطه همين انتخاب‌هاي درست است كه فيلم‌هاي اخيرش تماشاگر خود را پيدا كرده‌اند. فيلم‌هاي عليمرداني علاوه بر بازيگرمحوربودن، فيلمنامه خوب هم دارند و مي‌توان گفت قصه‌محور هستند. اين ويژگي در سينمايي كه از قصه تهي مي‌شود، غنيمت است و عليمرداني در كنار ماجراپردازي‌هايي كه در طول فيلم دارد، داستاني روان و قابل باور براي تماشاگر تعريف مي‌كند. او در كنار بيان قصه و اتفاق‌هايي كه در طول فيلم رخ مي‌دهد، شخصيت‌پردازي هم انجام مي‌دهد و از همان آغاز، شخصيت‌ها را به تماشاگر مي‌شناساند و معتقدم اين از موفقيت‌هاي فيلمساز به‌حساب مي‌آيد.
آباجان يك فيلم كاملا ايراني است؛ تماشاگر با داستان، لوكيشن و شخصيت‌هاي ايراني مواجه مي‌شود و اين شخصيت‌پردازي كاملا با واقعيت مطابقت دارد و تماشاگر آن را خوب حس مي‌كند. اما يك نقد هم به آباجان وارد است و آن اينكه با توجه به اقتضائات زماني موجود در سينما، مسائلي كه پياپي براي خانواده در فيلم پيش مي‌آيد،
كمي براي تماشاگر باورناپذير است و فيلمساز مي‌توانست حجم اين اتفاق‌ها را كمتر كند. نكته ديگر بازي فاطمه معتمدآريا در نقش يك مادر چشم‌انتظار در آباجان است كه به‌نظر، از شخصيت و بازي مريلا زارعي در «شيار143» نرگس آبيار تأثير پذيرفته و تماشاگر را به ياد آن فيلم مي‌اندازد. در مجموع مي‌توان گفت آباجان يك فيلم موفق و پر از كشش و جاذبه براي تماشاگر سينماي امروز ايران است.
- منتقد سينما