از سیزده سالگی زیر نظر استاد جعفر پتگر به نقاشی پرداخت و رونوشت‌های گویا و عمیقی از آثار هنرمندان بزرگ کلاسیک پدید آورد. توجه و علاقۀ خاص او به نقاشی گل و منظره باعث شد سبکی نو - کلاسیک با ویژگی های خاص خود در این زمینه پدید آورد که بعدها در لندن مورد تحسین کارشناسان هنر قرار گرفت.
نخستین نوشته اين نویسنده و پژوهشگر حوزه ادبیات داستانی و نمایشی در ۱۱ سالگی در روزنامه اطلاعات منتشر شد و نخستین رمان او نیز با عنوان، زنبق ناچین، در هفده سالگی منتشر شد.
او لیسانس را از تهران و نیز فوق لیسانس جامعه‌شناسی و دکترای فلسفه را از دانشگاه تهران اخذ کرد و در رشته روان‌شناسی اجتماعی در دانشگاه UCLA امریکا ادامه تحصیل داد و بعد از بازگشت به ایران به تدریس و تحقیق در دانشگاه و نگارش داستان و کتاب پرداخت.
بهرامی در زمینه‌های علمی و هنری متفاوتی از جمله روانکاوی بالینی، نقاشی، فیلمنامه نویسی، فیلمسازی، نقد فیلم ، مجسمه‌سازی، داستان‌نویسی و ادبیات کودک و نوجوان فعالیت داشته است.
او در زمینه نقد فیلم نیز دستی چیره داشت و در دوره‌ای به آثار فیلمسازان نامی‌ایرانی چون بیضایی و کیمیایی و ... نقد‌های خواندنی زده است.
در زمینه ادبیات داستانی دو مجموعه داستان حیوان (1364) و هفت شاخه سرخ» (1379) از او منتشر شده است که عمده آنها در فضای واقعگرایانه می‌گذرد.
از جمله آثار میهن بهرامی می‌توان به کتاب‌های زیر اشاره کرد:
"باغ جادو"، "جن"، "جنگل همبستگی ..."، "چتر"، "حلقه کوچک"، "حیوان"، "درخت"، "رایت"، "زنگار"، "سایه‌های طولانی"، "سفر از شب تا سپیده دم"، "طرح"، "ظهور آدم"، "عطر شکرین هوس"، "فصل سبز"، "مرشد ماده"، "مستطیل روشن در مربع تاریک"، "هم‌خونی"، "نمایش ظریف" و "نقطه‌ای به نور".
داستان‌های کوتاه میهن بهرامی در دو مجموعه داستان "حیوان" و "هفت شاخه سرخ" به چاپ رسیده است . کتاب "حیوان" شامل یک مقدمه و هفت داستان "باغ غم"، "عروسک‌بازی"، "تفسیر یک باله"، "حماسه پرواز"، "حیوان" ، "آب متکا" و "سقاخانه آینه" است و کتاب "هفت شاخه سرخ" شامل یک مقدمه و پنج داستان "هفت شاخه سرخ"، "کومور"، "حاج بارک‌الله" ، "پایان و یک شهر"، "بهای آفتاب" است.
مهین بهرامی همسر محمد متوسلانی فیلمساز و سینماگر شناخته شده ایرانی است. بهرامی روز سوم اردیبهشت ۱۳۹۶ و بعد از یک سال ابتلاء به سرطان ریه در سن ۷۰ سالگی درگذشت.