باید بیایید پلور و راهتان را کج کنید به سمت کوه دماوند. نشانی‌اش هم مجسمه‌ی کوهنوردی است که یک دستش را به کوله‌اش گرفته و با دست دیگرش به مسیر قله اشاره می‌کند. بهترین فصل دشت شقایق‌های لار اردیبهشت است که دشت سبز می‌شود و بوی آویشن همه جا را می‌گیرد.
می‌گویند سال‌های پیش اگر از بالا به دشت نگاه می‌کردید زیر پایتان مخمل قرمزی می‌دیدید که انتها نداشت، اما این سال‌ها تعداد شقایق‌ها خیلی کم شده است. شقایق‌ها بعد از جدا شدن از بوته هیچ ارزشی ندارند و سریع پژمرده می‌شوند. پس به‌خاطر گرفتن دو تا عکس ناقابل قصد جان شقایق‌ها را نکُنید و به هیچ وجه، به هیچ وجه آن‌ها را نکَنید. با کندنشان مانع تکثیر و رویش دوباره‌ی شقایق‌های بی‌زبان می‌شوید.
با ماشین هم نیایید روی گل‌ها. دشت لار یک دریاچه‌ی بزرگ است و چند رودخانه هم دارد که زیستگاه قزل‌آلای خال قرمز است. در مسیر‌های سنگی و دور از جاده ممکن است خیلی ناگهانی به افعی البرز هم برخورد کنید. حواستان را جمع کنید و کاری به کارش نداشته باشید. راستی! همه‌ی ما می‌دانیم نباید زباله‌ها را در طبیعت رها کنیم، اما باز هم طبیعت پر از زباله است! لطفاً زباله‌هایتان را با خودتان به شهر برگردانید.
عكس و متن: نیکو کریمی، خبرنگار جوان از دماوند