شامگاه هفتم اسفند94 زن جواني به‌دليل بدحالي به بيمارستاني در پايتخت منتقل شد اما پزشكان بعد از معاينه گفتند كه او دچار گرفتگي عضله شده و وي را مرخص كردند. با گذشت چند ساعت، اين زن 36ساله بار ديگر همراه شوهرش راهي بيمارستان شد و اين بار پزشكان گفتند كه او دچار افت فشار شده و وي را بستري كردند اما چند ساعت بعد و در كمال ناباوري زن جوان روي تخت بيمارستان جان باخت.
شوهر اين زن كه شوكه شده بود پس از اين حادثه با حضور در دادسراي جرايم پزشكي عليه كادر درمان بيمارستان شكايت كرد و به اين ترتيب پرونده در دادسرا به جريان افتاد. به دستور قاضي پرونده تيم كارشناسان كميسيون پزشكي قانوني وارد عمل شدند و علت مرگ زن جوان را خونريزي ريه تشخيص دادند. به اين ترتيب پزشك اورژانس به ميزان 10درصد به‌خاطر بي‌مبالاتي در تشخيص بيماري مقصر شناخته شد كه با اعتراض شاكي به اين رأي، اين بار پرونده در كميسيون پنج نفره مورد رسيدگي قرار گرفت و كارشناسان اين كميسيون رأي كميسيون قبلي را تأييد كردند تا پزشك اورژانس به ميزان 10درصد در مرگ زن جوان مقصر معرفي شود.
صدور اين رأي در حالي صورت مي‌گيرد كه شوهر زن جوان مي‌گويد: شبي كه همسرم روي تخت بيمارستان در حال مرگ بود هيچ‌كدام از كادر درماني حاضر به رسيدگي به وضعيت او نشدند. پرستار با گوشي تلفن همراهش بازي مي‌كرد و اعتراض‌هايم با رفتار زننده كادر درمان همراه بود.
ساعت شش صبح روز بعد وضعيت همسرم وخيم شد و مقابل چشمان وحشت‌زده‌ام فوت شد. وقتي خودم را به ايستگاه پرستاري رساندم، خواستم به بالين همسرم بيايد كه توجه نكرد. وقتي بر سرش فرياد كشيدم خودش را به كنار تخت همسرم رساند. بعد از نخستين معاينه، تأييد كرد كه وضعيت غيرعادي است. او با تماس‌هاي مداوم كادر پزشكي را به بالين همسرم كشاند. مانده‌بودم كه اين همه پزشك تا آن زمان كجا بودند! با اين حال كار از كار گذشته بود و همسرم براي هميشه آرام گرفته بود.
اين مرد ادامه داد: وقتي گزارش پزشكي قانوني نشان داد كه همسرم به‌علت خونريزي وسيع داخلي فوت شده متوجه شدم كه كادر درمان قادر به تشخيص وضعيت وخيم او نبوده! در گزارش كميسيون آمده است كه بيمار دو، سه ساعت بعد از انتقال به بيمارستان به سرعت تحت عمليات احيا قرار گرفته است. اين موضوع با واقعيت فاصله دارد.
سؤالم اين است كه چرا زماني كه در بيمارستان فرياد مي‌زدم وضع همسرم وخيم است كسي به فريادم نمي‌رسيد؟ دختر يكساله‌ام روژان مدتي قبل سالگرد تولدش را كنار سنگ مزار مادرش جشن گرفت. حال آنكه نه در وزارت بهداشت و نه در بيمارستان كسي حتي حاضر به همدردي با مصيبتي كه كشيده‌ام نيست. من به رأي كميسيون پزشكي قانوني اعتراض دارم و تا جايي كه امكان داشته باشد حق قانوني خود و دخترم را مطالبه خواهم كرد.