بسياري لحظه اعلان رسمي خبر در ساعت 7 صبح در خاطرشان مانده است؛ لحظه‌اي كه خبر تلخ از راديو بر سر ميليون‌ها نفر آوار شد. تصوير اقامه نماز بر پيكر امام(ره)، لحظه تدفين ايشان و بالگردي كه بار‌ها تلاش مي‌كند كه بنشيند و نمي‌تواند، انبوه آدم‌هايي كه چند روز در بيابان اطراف بهشت‌زهرا سرگردانند، كانتينري كه پيكر امام در آن است و مردم كه انگار دور آن طواف مي‌كنند.
اما يكي از تراژيك‌ترين تصويرها، تصوير لحظه‌اي است كه درهاي حسينيه جماران براي نخستين‌بار پس از درگذشت امام(ره) گشوده مي‌شود و انبوه آدم‌ها وارد حسينيه مي‌شوند؛ انبوه آدم‌هايي كه سال‌ها چشم اميدشان به حسينيه بود تا پير جماران به بالكن حسينيه بيايد و برايشان دست تكان بدهد و آنها يكصدا فرياد بزنند: «روح مني خميني، بت‌شكني خميني».
حالا ديگر آن پير نيست و مردم سوگوار، حيران، در و ديوار حسينيه را مي‌بوسند و مي‌بويند. خودشان را به بالكن مي‌رسانند تا صندلي خالي را در آغوش بگيرند. نخستين مواجهه مردم با صندلي خالي جماران يكي از تلخ‌ترين تصويرهاي رحلت امام(ره) است.