امواج مناسب برای موج‌سواری در درجۀ اول در اقیانوس‌ها یافت می‌شوند؛ اما همچنین می‌توانند در دریاچه‌ها و یا در رودخانه‌ها، در قالب یک موج ایستاده یا حفره کِشنده نیز یافت شوند. با این حال موج‌سواران می‌توانند از امواج مصنوعی که از حرکت قایق‌ها و یا استخرهای موج مصنوعی به وجود می‌آیند، بهره ببرند.
خاستگاه موج‌سواری بخش مرکزیِ فرهنگ اهالي جزایر پلینزی باستان بود. موج‌سواری نخستین بار توسط سیاحان بریتانیایی در شهر "تاهیتی" و در سال 1767 مشاهده شد.
در سال 1975 و با شروع رقابت‌های حرفه‌ای، "مارگو اوبرگ" اولین زن قهرمان موج‌سواری شد.
تاریخ مدرن رقابت‌های موج‌سواری با انجمن بین‌المللی موج‌سواری (ISA) آغاز می‌شود. ریشۀ این ورزش به قرن‌ها پیش بازمی‌گردد، اما اولین مسابقات موج‌سواری قهرمانی جهان در یک روز تابستانی، در ساحل مانلیِ استرالیا آغاز شد.
این انجمن که متصدی مقتدر جهانی به منظور گسترش ورزش موج‌سواری و انواع دیگر آن است، تمام فعالیت‌های خود را وقف توسعۀ این ورزش در جهان کرده؛ و مأموریت آن، حمایت، راهنمایی و مشاورۀ اعضایش در سراسر جهان می‌باشد.
انجمن موج‌سواری ایران نیز از اردیبهشت ماه سال 95 به طور رسمی فعاليتش را آغاز کرد.
- موج‌سواری پارویی (stand up paddle board):
موج‌سواری پارویی یکی از ورزش‌های آبی است که خاستگاه آن هاوایی می‌باشد. در این ورزش، بر خلاف موج‌سواری سنتی که موج‌سوار منتظر می‌نشست تا باد بوزد و بتواند حرکت کند، این بار او روی تخته موج ایستاده و به کمک یک پارو آن را به حرکت درمی‌آورد. گزارش مستندی در سال 2013 مبنی بر گسترش این ورزش ارائه شد. انواع مختلفی از این ورزش وجود دارد، شامل: تفریحی، تناسب اندام، مسابقه در دریاچه‌ها، رودخانه‌های بزرگ و کانال‌ها؛ در امواج اقیانوس، وایت واتر SUP، یوگا SUP، و حتی موج سواری پارویی به منظور صید ماهی.
این ورزش به شکل معاصر از قرن شانزدهم جایی که موج سواران هاوایی روی تخته‌هایی به طول 5 متر موج‌سواری می‌کردند، آغاز شد. تمرینات موج‌سواری با پارو تا جایی ادامه پیدا کرد که غریق نجات‌ها به منظور داشتنِ محدودۀ دیدِ وسیع‌تر، روی تخته‌های موج می‌ایستادند و به محض دیدن شناگرانی که نیاز به کمک داشتند، خود را به آنها می‌رساندند.
ایستادن روی تخته موج‌ها یک حرکت معمولی بین آفریقایی‌هایی بود که روی کانوهای خود می‌ایستادند و با کمک پارو به جلو حرکت می‌کردند. همچنین رزمندگان از این روش به منظور ورود بی صدا به خاک دشمن و حمله ناگهانی استفاده می‌کردند.
در دهۀ 1940 سه مربی در "وایکیکی" شروع به آموزش‌هایی در جهت طرز ایستادن روي این تخته در میان امواج مرده کردند که این پدیده از آن زمان تحت عنوان موج‌سواری ساحلی شناخته شد.
در دهۀ 1990 موج‌سواری پارویی در مدارس هاوایی به این منظور تدریس شد که زمانی که امواج مناسب برای موج‌سواری وجود ندارد، می‌توان ازین روش استفاده کرد و این تمرین به طرز حیرت‌انگیزی محبوب شد؛ تا جایی که "برایان کیولانا" در سال 2013 تصمیم گرفت که "Beach Boy Surfing" را به رویداد جهانی و مسابقۀ "Bufallo Big Board Contest" اضافه کند.
پس از آن مسابقات موج‌سواری SUP متداول‌تر شد و در سال 2012 "کای لِنی" موفق به پیروزی در فصل آخر مسابقات قهرمانی سری جهانی SUP شد.
اولین مجله در ارتباط با این ورزش در سال 2007 و تحت عنوان "StandUp" منتشر شد.
کمیته موج‌سواری پارویی ایران نیز از خرداد ماه سال 95 همزمان با تأسیس انجمن موج‌سواری جمهوری اسلامی ایران فعاليتش را آغاز کرد.
- موج‌سواری بادبانی (windsurfing):
موج‌سواری بادبانی یکی از ورزش‌های آبیست که بین دو ورزش موج‌سواری و قایقرانی قرار دارد؛ و شامل یک تخته موج 2.5 تا 3 متری است که معمولا باعث جا به جایی 60 تا 250 لیتر آب شده و به کمک نیروی بادی که در بادبان می‌پیچد حرکت می‌کند.
در 1948 "نیومن داربی" 28 ساله برای اولین بار ایدۀ تخته موج‌سواریِ بادبانیِ دستی را داد. اولین rudderless sailboard تاکنون ساخته شده به منظور این که فرد بتواند با انداختن وزن خود در سمت‌های مختلف و ایجاد شیب‌ها با درجات گوناگون بادبان و قایق را هدایت کند. به گفتۀ خودش، داربیِ دو دهۀ 50 و 60 با تجربه‌تر شد و توانست تخته‌های بادبانی خود را ارتقا دهد. در 1964 داربی شروع به فروش تخته‌هایش کرد.
در دهۀ 1960، "جیم دریک" برای اولین بار بسیاری از مشکلات موجود در این تخته‌های بادبانی را برطرف کرد، در حالی که "هویل شوایتزر" هم برای اولین بار شروع به بازاریابی در این زمینه کرد.
کمیته موج‌سواری بادبانی کشور ایران نیز از خرداد ماه سال 95 همزمان با تأسیس انجمن موج‌سواری جمهوری اسلامی ایران فعالیتش را آغاز کرد.