این شاعر در گفت‌وگو با ایسنا، درباره پرداختن به حضرت علی (ع) در شعر فارسی اظهار کرد: شعر آیینی از قدمت طولانی در زبان فارسی برخوردار و دارای قلمرو موضوعی بسیار گسترده‌ای است. این سبک از شعر به مقوله‌های توحیدی، اخلاقی، عرفانی، اجتماعی، تعلیمی و موضوعات مرتبط به رهایی، بیداری، مقاومت و پایداری پرداخته است.
او با بیان این‌که شعر آیینی بخش‌های مختلفی دارد، اظهار کرد: شعر ولایی در واقع قطعه‌ای از پازل شعر آیینی است. خود شعر ولایی هم زیرمجموعه‌های مهمی دارد مانند شعر نبوی، علوی، عاشورایی، بقیع، رضوی، مهدوی و شعر اهل بیت (ع).
مجاهدی افزود: شعر علوی از زیرمجموعه‌های مهم شعر ولایی است که قدمتی طولانی دارد؛ به طور مثال زمانی که مقدمه «شاهنامه» را می‌خوانیم فردوسی به مذهب خود می‌بالد و از حضرت علی (ع) با شکوه نام می‌برد. اگر بخواهیم دورنمایی از شعر علوی نشان دهیم بسیاری از شاعرای نام‌آشنای زبان فارسی اعم از این‌که مذهب شیعه دارند یا خیر، درباره حضرت علی (ع) شعرهای پخته‌ای سروده‌اند به‌ویژه شاعران سده سوم و چهارم.
او با بیان این‌که شعر علوی و ولایی بعد از انقلاب اسلامی از رشد کمی و کیفی برخوردار بوده است، گفت: شعر علوی بعد از پیروزی انقلاب از بالندگی خاص و رو به رشدی برخوردار بوده و شاعران به ابعاد کمتر پرداخته‌شده حضرت علی (ع) پرداخته‌اند. آن‌ها با رصد کردن موضوعات و شخصیت امام علی (ع) در ابعاد عبادی، اخلاقی و اجتماعی رهبری ایشان توانسته‌اند رسالت تاریخی خود را در برابر این ابرمرد عالم بشریت ادا کنند و نقشی را که این مرد بزرگ در ترویج اسلام و مانایی آن داشت نشان دهند.