- تاریخچه
واترپولو در دهه ۱۸۷۰ در بریتانیا اختراع شد و نخستین قواعد آن در اسکاتلند و انگلیس ایجاد شد.
اولین بازی بین‌المللی بین تیم‌های ملی این دو کشور در سال ۱۸۹۰ در لندن برگزار شد و با پیروزی اسکاتلند به پایان رسید. ترجمه تحت‌الفظی واترپولو به معنای «چوگان آبی» است. این رشته نخستین ورزش گروهی بود که در سال ۱۹۰۰ وارد المپیک شد که با قهرمانی بریتانیا همراه بود.
حاکمیت بریتانیایی‌ها بر این رشته بعدها از میان رفت و کشورهایی چون مجارستان، ایتالیا، هلند و کشورهای اروپای شرقی به قدرت‌های اول این رشته بدل شدند. ورود واترپولوی زنان به بازی‌های المپیک در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی صورت گرفت. ادارهٔ این ورزش در سطح بین‌المللی بر عهده فدراسیون بین‌المللی شنا با نام اختصاری «فینا» است.
طول استخر واترپولو در مسابقات بین‌المللی ۳۰ و عرض آن ۲۰ متر است. دروازه‌ها ۳ متر عرض و ۹۰ سانتی‌متر از سطح آب ارتفاع دارند. وزن توپ هم ۴۰۰ تا ۴۵۰ گرم است. در مسابقات زنان از استخر کوچک‌تری به طول ۲۵ و عرض ۱۷ متر استفاده می‌شود.
- قوانین ورزش واترپولو
هر تیم از ۱۲ بازیکن تشکیل شده است که شامل هفت بازیکن اصلی و پنج بازیکن ذخیره است. بازیکنان اصلی دارای یک دروازه‌بان و شش بازیکن زمین هستند. این شش بازیکن می‌توانند هم در نقش حمله و هم در نقش دفاع ظاهر شوند و جای مخصوص به خود ندارند.
یکی از قوانین مهم واترپولو این است که بازیکنان زمین اجازه ندارند توپ را با دو دست بگیرند و باید آن را فقط با یک دست کنترل کنند. در فاصله دو متری از دروازه‌بان‌های هر تیم نشانه‌هایی به نام خط دو متری وجود دارد. بازیکنان تیم مقابل اگر توپ نداشته باشند نباید وارد این محوطه شوند. مدت زمان بازی برای آقایان در چهار ست هشت دقیقه‌ای و برای خانم‌ها چهار ست شش دقیقه‌ای است.
- تاريخچه واترپولو در ايران
از سال 1318 كميته‌اي تحت عنوان كميته شنا تشكيل شد كه رياست آن را فتح‌الله اميرعلائي برعهده داشت و تشكيلات ورزش شناي كشور را سرپرستي كرد. اين كميته تا سال 1325 پابرجا ماند و سپس فدراسيون شناي كشور تاسيس شد كه از همان ابتدا داراي 3 كميته تفكيك شده شنا، شيرجه و واترپولو بود.
درسال 1349 تيم واترپولوي ايران براي نخستين بار در بازي‌هاي آسيايي بانكوك شركت كرد و مقام چهارم را به دست آورد.