در ماه مهماني خداوند، ما مهمان خدا بوديم اما آداب سفره خداوند كمي با آداب ظاهري ديگر مهماني‌هايمان تفاوت داشت. اين مهماني براي رشد كردن بود و نه صرفا لذت بردن. خداوند ماه رمضان را قرار داد تا پله‌پله به ملاقات خداوند برسيم و اينك نوبت پله آخر است؛ عيدفطر. آنقدر در زندگي روزمره غرق بوديم كه فراموش كرديم بر سفره نعمت خدا نشسته‌ايم و بايد از صاحبش اجازه بگيريم.
در اين‌ماه آموزش ديديم ساعاتي كه صاحب نعمت اجازه نداده است از بعضي نعمت‌هايش استفاده نكنيم و در گام آخر يادآوري شد كه حتي اموال ما نيز امانتي است كه صاحبش براي ما تعيين تكليف مي‌كند و دستور مي‌دهد بخشي از آن را به‌عنوان «زكات فطره» پرداخت كنيم! و اين يعني يادمان نرود كه هر چه هست از آن خداست؛
از اجازه خوردن و آشاميدن گرفته تا چگونگي مصرف پول توي جيبمان! با درك اين قوانين و محدوديت‌هاست كه انسان رشد مي‌كند و بر اثر تحمل اين سختي‌هاست كه بنده‌اي پاك مي‌شود. يك‌ماه دستورات و اعمال فردي دين ما، نظير روزه‌داري و مناجات و دعا، زمينه‌ساز تعالي‌مان شد و حالا نوبت به جنبه اجتماعي دين خدا رسيده؛ نماز جماعت عيد فطر و زكات فطره. هيچگاه نمي‌توان تعاليم اسلام را در وظايف شخصي محدود دانست.
به گواهي قرآن كريم، پرچمدار تكاليف فردي در تمام اديان الهي نماز است و نماد وظيفه اجتماعي يك موحد زكات. از اين جهت است كه معمولا نماز و زكات در آموزه‌هاي قرآني در كنار هم قرار مي‌گيرند. بخشي از پاكي روح و جسم در پرتو نماز و روزه تحقق مي‌يابد ولي اين زكات است كه پاكي اموال را در پي دارد. اصلا خود اين كلمه معناي تزكيه و پاكي دارد و علاوه بر مال، روح را هم از صفات بخل و حرص پاك مي‌سازد،
روزي را افزايش مي‌دهد، نوعي شكر عملي از نعمت خداوند محسوب مي‌شود، دل‌ها را به هم نزديك مي‌كند، كينه‌ها را از ميان برمي‌دارد و با رفع بسياري از نيازهاي مالي فقرا، از مفاسد بسياري جلوگيري مي‌كند. عيد فطر هم عيد سربلندي در امتحان وظايف فردي بندگان است و هم عيد پيروزي در انجام تكاليف اجتماعي و هم عيد است از آن جهت كه شادماني فقيران و مستمندان را در پي دارد.