براساس گزارش ديسكاوري، اين سيستم شامل هفت سياره شبه زميني و سنگي است كه سه مورد از آنها در منطقه قابل سكونت از دار ستاره خود در گردشند. اگرچه هنوز اطلاعات چنداني درباره وضعيت اين سه سياره به دست نيامده است، گروهي از دانشمندان معتقدند اين كشف چشم‌اندازي جديد را درباره مطالعات آب و هواي سياره‌هاي شبه زميني ايجاد كرده‌است.
محققان اروپايي مدلي جديد ارائه كرده‌اند تا احتمال وجود آب مايع را در سطح اين سياره‌ها تحت شرايط مختلف آب و هوايي بررسي كنند. اين مدل تاثير توزيع آب و خشكي و حتي مقدار پوشش گياهي سطح سياره‌ها را بررسي مي‌كند. نتايج اين بررسي‌ها نشان مي‌دهد يكي از سياره‌ها به نام TRAPPIST-1d كانديد قابل‌سكونت‌ترين سياره در اين سيستم به شمار مي‌رود.
به گفته محققان دانشگاه كالابريا در ايتاليا، مدل طراحي شده آنها مدل ساده‌اي است كه از آن براي بررسي وابستگي آب و هوايي سياره به سه عامل انرژي ستاره ميزبان كه توسط سياره به فضا بازتابانده مي‌شود، ميزان بافت گياهي سياره و وضعيت گازهاي گلخانه‌‌اي،استفاده شده‌است.
محققان از مدل تعادل انرژي كه امكان استخراج اطلاعات جهاني درباره روند تكامل شرايط آب و هوايي براساس دانش موجود درباره سيستم سياره‌اي را فراهم مي‌آورند،استفاده كردند.
از اين مدل براي بررسي موقعيت‌هاي مختلفي كه به واسطه تغيير عوامل مورد مطالعه در سياره ايجاد مي‌شوند استفاده شد: موقعيت كاملا خشك و بي آب و علف در سياره‌اي كاملا سنگي، تا موقعيتي كاملا شبه زميني و در تمامي اين موقعيت‌ها دو حالت وجود يا عدم وجود گازهاي گلخانه اي در نظر گرفته شدند تا شرايط اقليمي مختلف در اين سياره پيش‌بيني شوند.
محققان مي‌گويند پوشش گياهي سياره‌ها از توانايي تغير بازتاب انرژي دريافت شده از سوي ستاره ميزبان برخوردار است و اين روند در ادامه بر روند تكامل دماي سياره تاثيرگذار است.
براساس اين بررسي‌ةا محققان دريافتند سياره‌هاي خارجي‌تر اين سيستم سردتر از آني هستند كه بتوانند آب مايع را در خود داشته‌باشند اما سه سياره دروني‌تر از اين توانايي برخوردارند. و سياره چهارم، TRAPPIST-1d در ميان آنها باثبات‌ترين سياره از نقطه‌نظر زميني است.