به گزارش ايسنا؛ عباس ساعی به مناسبت سال روز درگذشت دکتر مهدی حمیدی شیرازی اظهار کرد: این شاعر خود را استادی راستین می‌پندارد که هیچ‌کس را به استادی مسلم نمی‌داند و بی‌پروا سخنش را معجزه می‌داند و معتقد است در هیچ شیوه و طرزی «همتا و همدم» ندارد، سخنش به تمامی شهد و شکر است که به هیچ سمی آلوده نیست.
او افزود: البته چنین ادعاهایی کم و بیش در کارنامه هر شاعری وجود دارد اما حمیدی ورای این موضوع، در حقیقت گرفتار نوعی خودشیفتگی بود و از این منظر یادآور خاقانی شاعر بلندآوازه است.
این شاعر اظهار کرد: مخالفت عمده او با سبک نیما در این ویژگی ریشه دارد که در واقع استاد مسلم ادبیات و زبان فارسی و نیز پاسدار کالبدهای به قول خود پولادین ادب فارسی است و نمی‌تواند به زعم خود نابسامانی‌های فراوان و لغزش‌های عامدانه و غافلانه زبانی شعر نیما را نادیده بگیرد اما با این وجود گروهی از پیروان سبک نیما و در رأس آن‌ها اخوان با این سلاح سخندانی، به مصاف او رفته‌اند و با موشکافی‌های فراوان در سخنش ایرادهایی حتی زبانی، بر شعر او گرفته‌اند.
ساعی آثار حمیدی را به سه بخش منظوم، منثور و تألیفات دسته‌بندی کرد و افزود: «شکوفه‌ها»، «پس از یک سال»، «اشک معشوق»، «سال‌های سیاه»، «زمزمه بهشت» و «طلسم شکسته و ده فرمان» از جمله آثار منظوم، همچنین «سبک‌سری‌های قلم»، «عشق دربدر»، «شاعر در آسمان فرشتگان زمین» و «عروض» از مهم‌ترین آثار منثور او هستند و نیز «دریای گوهر»، «بهشت سخن، شعر در عصر قاجار»، «فنون شعر و کالبدهای پولادین آن» و «شاهکارهای فردوسی» در زمره تألیفات او به شمار می‌آیند.
او تصریح کرد: «عشق» و «وطن» به شعر حمیدی جلوه‌ای خاص بخشیده و این عشق از شکستی عاطفی سرچشمه می‌گیرد و به روزگار جوانی شاعر برمی‌گردد و نابسامانی‌های سخت واقعی وطن نیز هر انسان صاحب‌دردی را مانند حمیدی به واکنش وامی‌دارد.
این شاعر مشهدی درباره سبک شعر مهدی حمیدی، گفت: حمیدی شاعری واپسگراست، او به قله‌های بلند شعر فارسی نظر دارد و چنین به نظر می‌رسد که سال‌ها دیر به دنیا آمده و اگر حمیدی با این جانمایه شعری، چندصد سال زودتر پا به عرصه هستی می‌گذاشت، خود از فرازهای فاخر زبان فارسی قلمداد می‌شد.
عباس ساعی خاطرنشان کرد: اگر پاره‌ای از شعرهای شیرین او را که زبانزد خاص و عام شده است، نادیده بگیریم، آثاری مانند «مرگ قو»، «امواج سند»، «بت‌شکن بابل»، «مرغ سقا»، «معنای عمر»، «جام شکسته» و...، گاهی ترجمه هم می‌کرد. «زمزمه بهشت» مجموعه شعری از کنستانتین دینالد و رمان «ما و شش پنی» از سامرست موام، یادگار تلاش او در این عرصه است.