به گزارش همشهري هادي خانيكي در نشست تعريف و توسعه گفتمان صنعت برق گفت: وقتي مسئله آب به‌صورت جدي مطرح و كميابي اين منبع حياتي براي كشور حس شد، رويكردهاي متفاوتي در آن باره مطرح شد. نخستين رويكرد نقد سياست‌هاي گذشته مانند سدسازي بود.
در آن رويكرد بررسي شد كه سياستگذاران و برنامه‌ريزان حوزه آب مقصران كم آبي بودند يا خير؟ درباره اين مسئله كه كمبود آب، مسئله‌اي فني است يا اجتماعي، فرهنگي و سياسي، ابهام‌هايي وجود داشت و در نهايت معلوم شد همه در اين‌باره مقصر هستند؛ از حكومت، دولت و سياستگذاران تا نخبگان و عامه مردم. از طرفي مشخصه اين مسئله جهاني است كه دامنه‌اش به ايران هم كشيده شده است.
وي ادامه داد: آنچه ما حس كرديم اين بود كه فهم مشتركي درباره آب شكل گرفت و يك چرخش موضوعي از حوزه‌هاي فني مهندسي به علوم اجتماعي شكل گرفت به‌طوري كه از ابهام‌هاي اوليه كاسته و رساله‌ها و پايان نامه‌هايي در اين‌باره نوشته شد. وي با بيان اينكه اگر خطر كمبود برق جدي شود شايد اين مسئله هم مانند آب جدي تلقي شود، تصريح كرد: در بررسي‌هاي مربوط به احساس خطر درباره ابر روندها، مسائل زيست‌محيطي و آب به‌عنوان مسئله مطرح شده‌اند. سؤال ما اين است كه آيا مسئله برق نيز به موضوع مهم جامعه تبديل مي‌شود يا خير؟
وي با بيان اينكه توسعه پايدار از سوي دولت‌ها به‌خصوص دولت‌هاي رانتير مورد غفلت قرار گرفته، ابراز داشت: در چنين شرايطي كه مردم نيز احساس اهميت نمي‌كنند نهادهاي مدني و رسانه‌ها مسئوليت دارند تا اقشار كمتر حساس را حساس كنند. گفتمان برق برداشت‌هاي عوامانه نيست و منظور فهماندن منظور هيأت‌هاي حاكمه و دستگاه‌ها به مردم نيست. متأسفانه بسياري از مفاهيم ارتباطي دچار اين مسئله و برداشت‌هاي عوامانه شده‌اند. تبديل شدن برق به‌عنوان گفتمان يعني وادار كردن گفت‌وگو درباره برق درخصوص توليد، توزيع و مصرف آن.
خانيكي تأكيد كرد: در موضوع توزيع برق، مي‌توان به بي‌توجهي به خطوط فشار قوي، خطر محيط‌زيستي، خطر سلامتي، برق دزدي و... پرداخت و در فرايند مصرف برق مي‌توان به اين مسئله پرداخت كه با چه نگرشي برق را مصرف مي‌كنيم. وي يادآور شد: بايد به اين مهم و دريافت رسيد كه وقتي آب نباشد جامعه چطور مي‌شود يا برق نباشد وضعيت واحدهاي اجتماعي به چه شكل در مي‌آيد.