به‌وضوح عصبي بود و اصرار داشت در اين مورد واژه ممنوعيت به‌كار برده نشود. با اين‌حال حتي اگر در كوتاه‌مدت هم اين واژه به‌كار برده نشود، شهردار پاريس آن را در برنامه بهبود آب و هوايي سال آينده كه قرار است به رأي گذاشته شود، گنجانده است.
- وزارت محيط‌زيست، مي‌خواهد تا سال ۲۰۴۰ خودروهاي بنزيني و ديزلي را از رده خارج كند، چرا اين مهلت براي پاريس 10 سال كمتر است؟
نه به‌خاطر اينكه عجول هستيم، بلكه به اين دليل كه اضطرار داريم. ما وظيفه داريم از سلامت مردم پاسداري كنيم و يك سياره سالم براي فرزندانمان باقي بگذاريم. تصميم شجاعانه «نيكلا اولو» (وزير محيط‌زيست فرانسه) يك نشانه بسيار مثبت براي توليدكنندگان و بازيگران صنعت حمل‌ونقل است. اگر قرار است تا سال ۲۰۴۰ اين تصميم در كل فرانسه عملي شود، شهرهاي بزرگ كه مسئول انتشار ۷۰درصد گازهاي گلخانه‌اي هستند بايد مهلت بسيار كمتري داشته باشند. اين جنبش در خارج از كشور نيز در حال شكل‌گيري است. در گروه c40 كه فعلا من رياستش را بر‌عهده دارم، 91 كلانشهر وجود دارد؛ 91كلانشهري كه روي‌هم ۶۵۰ميليون نفر سكنه دارند. اين گروه مي‌تواند وزن بسيار مهمي در بازار خودرو و حمل‌ونقل داشته باشد. بدون تسري اين جنبش‌ها در همه كلانشهرها و به‌تنهايي، ما توانايي تنظيم بازار خودرو و حمل‌ونقل را نخواهيم داشت.
- چطور؟ با ممنوعيت خودروهاي بنزيني در پاريس بعد از ۱۲ سال؟
نه، اصلا ممنوعيت برنامه‌ريزي شده‌اي وجود ندارد. ما در حال برنامه‌ريزي يك چشم‌انداز چندساله آب و هوايي با گروهي از متخصصين و كارشناسان هستيم. حدود يك سال است كه مشغول هستيم و پژوهش‌ها براي اين پروژه با همكاري ۸۰۰ شهروند پاريسي و تعدادي سازمان مردم‌نهاد ادامه دارد. اين پروژه قرار است اهدافي بلندمدت داشته باشد كه با اقدامات كوتاه‌مدت ايجاد مي‌شود. خداحافظي پاريس با خودروهاي بنزيني يكي از اين اقدامات است. اين طرح آب و هوايي در بهار سال آينده به رأي منتخبان مردم گذاشته خواهد شد و من سعي دارم آن را به رأي شهروندان پاريس نيز بگذارم. من مطمئنم اكثر شهروندان پاريس از اين طرح حمايت مي‌كنند.
- آيا تعويض خودروهاي بنزيني با خودروهاي برقي، در چنين زمان كوتاهي ممكن است؟
بله، ما قادر به انجام اين كار هستيم. حالا ورق براي همه توليدكنندگان خودرو برگشته است. آنها مجبورند بين اين دو، يكي را انتخاب كنند: يا خودروي برقي يا هيدروژن!
در بازار ايالات متحده كه تازه كشور خودروهاي سوختي است، خودروهاي برقي، روزبه‌روز بيشتر مي‌شوند. توكيو بيش از ۱۰سال است كه با خودروهاي ديزلي خداحافظي كرده است و هند ضرب‌الاجلي 12ساله براي پايان دادن به حضور خودروهاي سوختي در خيابان‌ها، ترتيب داده است. راهحلهاي زيادي براي استفاده از انرژي برقي به‌جاي سوخت‌هاي فسيلي وجود دارد. حتي براي وسايل نقليه سنگين و حرفه‌اي؛ مثلا چين در حال كار روي خودروهاي برقي‌اي است كه مي‌توانند بدون شارژ مسيرهاي طولاني طي كنند. اگر با تغييرات تكنولوژيك همراه نشويم، به‌دنبال كمك‌هاي مالي براي دستيابي به اين تغييرات نباشيم و از حرفه‌اي‌ها در اين عرصه كمك نگيريم، يعني با وجود تمام كارهايي كه در پاريس درحال انجامشان هستيم؛ از دستيابي به شهري بدون بنزين و ديزل، بازمي‌مانيم.
- آيا اين اقدام مسافران پاريسي را با كمبود وسايل نقليه مواجه نمي‌كند؟
اين يك نگاه كاريكاتوري به مسائل است. پژوهش‌ها نشان داده كه فقط 3 نفر از هر 10 نفر، در كلانشهري به نام پاريس، از خودروي شخصي براي رفتن به محل كار استفاده مي‌كنند و اكثريت قريب به اتفاق آنها مي‌گويند، اگر شرايطي فراهم شود كه بتوانند بدون خودرو به محل كارشان برسند، از خودروي شخصي استفاده نمي‌كنند. به‌همين دليل ضروري است كه اين شرايط را فراهم كنيم و همزمان اقدامات لازم را براي سازگاري با محيط‌زيست انجام دهيم. ما بايد هرچه در توان داريم براي توسعه حمل‌ونقل عمومي، به‌خصوص در مناطق ناامن، ارائه دهيم. من به يك پاركينگ بزرگ در ورودي پاريس فكر مي‌كنم، همچنين راه‌هاي ديگري نيز هست. مثل راه‌اندازي خودروهاي بدون راننده كه حسابي توسعه يافته‌اند. به‌هرحال راهحلهاي زيادي پيش روي ماست و ما تا سال ۲۰۳۰ وقت داريم تا اين راهكار را در ناوگان حمل‌ونقل شهري به‌كار بگيريم و سهم سوخت‌هاي فسيلي را به صفر برسانيم.