اين عشاق فيلم كوتاه كه بيشترشان دانشجويان و علاقه‌مندان ورود به دنياي حرفهاي سينما هستند گويي مانند اكثر قريب به اتفاق سازندگان چنين فيلم‌هايي در شهر گم مي‌شوند تا جشنواره‌اي و بهانه‌اي ديگر.بيراه نيست اگر بگوييم همين كم‌توجهي به فيلم كوتاه در ايران سبب شده كه جشنواره‌اي بالغ و 34ساله كه عنوان بين‌المللي را هم با خود يدك مي‌كشد نتوانسته باشد چندان اعتباري در ميان جشنواره‌هاي فيلم كوتاه دنيا براي خود دست و پا كند.
- خوب‌هاي بي‌طرفدار
«اين روزها بارها شاهد بودم كه سالن‌هاي محل برگزاري جشنواره فيلم كوتاه تهران از سوي علاقه‌مندان پر مي‌شد اما جالب اينجاست كه بعد از چنين مناسبتي، فيلم‌هاي كوتاه مثلا در سالن‌هاي هنرو تجربه با مخاطباني به تعداد انگشتان يك دست به نمايش در مي‌آيند.علت اين موضوع را بايد در كم كاري هر دو گروه اعم از مسئولان مربوطه و البته مخاطبان جست‌وجو كنيم.» اين بخشي از حرفهاي اميرتوده روستا عضو شوراي مركزي انجمن فيلم كوتاه ايران است. او البته استقبال گذرا از فيلم كوتاه را ناشي از عدم‌تلاش مناسب براي جذب مخاطب هميشگي و ايجاد پاتوقي براي علاقه‌مندان فيلم كوتاه مي‌داند. او مي‌گويد:
« تأكيد مي‌كنم كه استقبال از فيلم كوتاه در ايران به‌طور بالقوه بسيار بيشتر از كشورهاي مطرح در ساخت فيلم كوتاه است اما به دليل عدم‌وجود شرايط مناسب براي اكران و نبود دغدغه در ميان مخاطبان براي كشف هميشگي فيلم كوتاه باعث مي‌شود كه به چنين وضعيت جشنواره زده‌اي مبتلا باشيم.» كارگردان فيلم بلند «پات» كه فيلم‌هاي كوتاه متعددي ساخته درباره نگاه فيلمسازان به فيلم كوتاه و افق ديدشان براي رسيدن به ساخت فيلم بلند سينمايي هم اينگونه توضيح مي‌دهد:
« فيلمسازي ممكن است به‌عنوان مثال يك دهه در ساخت فيلم كوتاه فعال باشد و بعد سراغ ساخت فيلم بلند برود. اين موضوع هيچ ايرادي ندارد چون اصلا همين ورود و خروج فيلمسازان به چرخه فيلم كوتاه است كه موجب پويايي فيلم كوتاه شده است. حالا بماند كه بسياري از فيلمسازان حرفهاي سينما معترفند كه با وجود ابزار كار يكسان توانايي ساخت و پرداخت قصه در فيلم كوتاه را ندارند.»
- پول خرج‌شد، اعتبار نيامد
«وضعيت فيلم كوتاه در ايران در دنيا به‌رغم همه بي‌تفاوتي‌ها و عدم‌حمايت‌ها به پشتوانه استعداد جوانان در وضعيت قابل احترامي است.در كمتر فستيوال الف دنيا فيلم كوتاهي از ايران حضور ندارد و البته در چيدن جوايز هم فيلمسازان ايراني دست ماهري دارند. با اين همه اما ما مخاطبي براي فيلم كوتاه تربيت نكرديم و سالني تمام وقت براي نمايش فيلم‌هاي كوتاه نداريم.
نمايش فيلم‌هاي كوتاه در گروه هنر وتجربه هم بيشتر شبيه يك كار آماري است و صرفا جنبه ارائه گزارش كاركرد دارند وگرنه دو نمايش در يك‌ماه براي يك فيلم چيزي جز يك شوخي نيست.» مسعود حاتمي كارگردان فيلم كوتاه تنازع درددل‌هاي ديگري هم دارد.
او معتقد است مسئولان انجمن سينماي جوان و جشنواره فيلم كوتاه تهران شايد كم كاري نكنند اما بالاخره بايد دقت كنند كه ردكردن يك فيلمنامه درجه يك به بهانه اينكه فيلمساز جوانش نمي‌تواند اين فيلم را به خوبي بسازد موضوع حيرت آوري است.
حاتمي مي‌گويد:«بايد تعارف را كنار بگذاريم و بپذيريم كه كارگردانان فيلم‌هاي كوتاه ايراني درزمره بهترين فيلمسازان فيلم كوتاه دنيا هستند و فيلم‌ها و جوايزشان اين موضوع را ثابت مي‌كند اما ما سي و چهارمين دوره جشنواره‌اي را شاهديم كه قامت يك جشنواره الف را دارد اما در دنيا كسي آن را نمي‌شناسد.» كارگردان فيلم بلند موريانه به جشنواره‌هاي معتبر فيلم كوتاه در دنيا مانند جشنواره فيلم كلرمون فران (فرانسه) و برنو(لهستان) اشاره مي‌كند كه با كمترين امكانات، در سالن‌هاي محدود و البته با بودجه‌هاي بسيار ناچيز برگزار مي‌شوند اما شهرت‌شان جهاني است.