براساس گزارش BBC، كاشفان و جستجوگران اكنون كه مرتفع‌ترين قله‌هاي جهان فتح شده‌اند، قطب‌ها قابل دسترس شده و اقيانوس‌هاي وسيع و بيابان‌ها پيموده شده‌اند،به دنبال نقاط جديدي براي فتح كردن هستند.
برخي از اين مكان‌هاي جديد به "قطب‌هاي غيرقابل دسترس" شهرت يافته‌اند، كه از ميان آنها دو مكان جذابيت بيشتري دارند. يكي از آنها قطب غيرقابل دسترس قاره‌اي ناميده مي‌شود كه در دورافتاده‌ترين نقطه زمين از اقيانوس واقع شده‌است. بحث و جدل‌هايي برسر موقعيت حقيقي اين منطقه وجود دارد، اما بسياري آن را در نزديكي دروازه ژانگاريان، معبري كوهستاني ميان چين و آسياي مركزي مي‌دانند.
نقطه مقابل اين مكان در اقيانوس، يعني دورافتاده‌ترين نقطه از اقيانوس نسبت به خشكي، در دو هزار و 700 كيلومتري از جزيره پيتكارين در ميان استراليا،نيوزيلند و آمريكاي جنوبي واقع شده‌است. اين قطب اقيانوسي غيرقابل دسترس نه تنها براي كاشفان جذابيت دارد، بلكه هدايت‌كنندگان ماهواره‌اي نيز به اين منطقه علاقه زيادي دارند، زيرا بيشتر ماهواره‌هايي كه در مدار زمين در گردشند به تدريج به زمين باز مي‌گردند،اما محل سقوط آنها كجاست؟
ماهواره‌هاي كوچكتر در اتمسفر زمين مي‌سوزند اما تكه‌هاي بزرگتر در مسير رسيدن به سطح زمين سالم باقي مي‌مانند، از اين رو براي جلوگيري از برخورد با مناطق پرجمعيت،اين ماهواره‌ها به سوي نقاط غيرقابل دسترسي زمين هدايت مي‌شوند.
به اين شكل است كه قطب اقيانوسي غيرقابل دسترس به قبرستاني وسيع، به وسعت 1500 كيلومتر مربع براي ماهواره‌ها تبديل شده‌است. در آخرين شمارش انجام شده بيش از 260 لاشه ماهواره در بستر اقيانوس شناسايي شد كه بيشتر آنها به روسيه تعلق داشت.
بقاياي ايستگاه فضايي مير كه در سال 1986 پرتاب شده و ميزبان بسياري از فضانوردان و توريست‌هاي بين‌المللي بوده،در اين نقطه از اقيانوس است. اين ايستگاه با وزني برابر 120 تن هرگز در اتمسفر سوخته نشد و ماهيگيران منطقه آن را به شكل تكه‌‌هايي درخشان در حال سقوط به ميان اقيانوس مشاهده كردند.
چندين بار در سال كپسول‌هاي باري كه به ايستگاه فضايي بين‌المللي مي‌روند، در حين بازگشت زباله‌هاي ايستگاه را با خود حمل كرده و در بالاي اين نقطه از اقيانوس، در اتمسفر مي‌سوزند تا زباله‌هاي ايستگاه نيز در اين فرايند سوخته شود.
هيچ‌كس از اين سقوط‌هاي كنترل شده در اين منطقه آسيبي نمي‌بيند، در اين منطقه ماهيگيري انجام نمي‌شود زيرا جريان‌هاي اقيانوسي ورود مواد مغذي را مسدود ساخته‌است از اين رو گونه‌هاي زيستي تمايلي به زندگي در اين منطقه ندارند.
يكي از توريست‌هاي آينده اين نقطه دورافتاده از زمين،ايستگاه فضايي بين‌المللي خواهد بود. براساس برنامه‌هاي كنوني،قرار بر اين است كه اين ايستگاه يك دهه ديگر غيرفعال شودو با احتياط و دقت فراوان به قطب اقيانوسي كشانده شود. ايستگاه فضايي با وزني برابر 450 تن، يعني چهار برابر سنگين‌تر از ايستگاه فضايي مير، در حين ورود به اتمسفر زمين صحنه‌هايي خيره‌كننده ايجاد خواهد كرد.
با اين‌همه گاه امكان كنترل مسير سقوط ماهواره‌ها و ايستگاه‌هاي فضايي،در صورتي كه ارتباط ايستگاه كنترل با آنها قطع شده‌باشد، وجود ندارد. اين رويداد براي ايستگاه ساليوت 7 در سال 1991 رخ داد و اين ايستگاه در آمريكاي جنوبي سقوط كرد. اسكاي‌لب آمريكايي‌ها نيز در سال 1979 در استراليا سقوط كرد و آمريكا را مجبور به پرداخت غرامت كرد.
اين مشكل در سال آينده نيز تكرار خواهد شد. بين ماه‌هاي ژانويه تا آوريل، ايستگاه فضايي تيانگانگ-1 چيني‌ها به زمين سقوط خواهد كرد، كپسولي كه در سال 2011 به عنوان اولين ايستگاه فضايي چيني‌ها به مدار زمين فرستاده شد و يك سال پس از پرتاب،اولين فضانورد زن چيني به آن سفر كرد.
هم‌اكنون مدار اين كپسول درحال كاهش ارتفاع است، اما از آنجايي كه مهندسان چيني ارتباط خود را با كپسول از دست داده‌اند،نمي‌توانند براي كنترل مسير موتورهاي آن را روشن كنند تا كپسول را به سمت اقيانوس آرام جنوبي هدايت كنند. در عوض اين سازه در نقطه‌اي ميان 42.8 درجه شمالي و جنوبي سقوط خواهد كرد، يعني جايي ميان شمال اسپانيا و جنوب استراليا،و موقعيت دقيق‌تر اين سقوط تا ساعاتي پيش از وقوع آن امكان‌پذير نخواهد بود.