وحيد اميري فرار كرد. پاس عرضي‌اش به جهانبخش رسيد و عليرضا گل اول ايران مقابل ونزوئلا را به ثمر رساند. قوچان نژاد، خودش را به سرعت به آنها رساند. نه آنها را بوسيد نه در آغوش گرفت بلكه فورا گفت؛ "خوشحالي نكن. خوشحالي نكن". اين لجظه باشكوه را همه ديدند.
مردم سوگوارند. بلا به جان بخشي از مردم افتاد. گروهي كه ديروز بودند امروز نيستند. مادرم كو، بابا كجاست، اي واي بچه‌ها نيستند. آخ رفيقم كجايي؟! اينها واژه‌هاي جاري بر لبان بخشي از مردم سرزمين من است.
در آن سوي آب‌ها فوتبال جريان دارد. اصولا نمي‌توان و نبايد جلوي جريان زندگي را گرفت. اما قلب‌ها هميشه جايي است كه بايد باشد. رضا در آن لحظه اين ادعا را ثابت كرد؛ خوشحالي نكن. خوشحالي نكن.