به گزارش همشهري آنلاين، حجت نظری در جلسه علنی شوراي شهر تهران با اشاره به وضعيت بد زندگي معلولان در تهران افزود: آنها براي تردد در شهر با مشكل مواجه هستند كه امیدوارم در این دوره مدیریت شهری به دور از اقدامات نمادین و شعاری برای حضور پررنگ شهروندان معلول، سیاست گذاری های دقیقی انجام دهیم.
حجت نظري ادامه داد: مدتی است حادثه زلزله کرمانشاه را پشت سر گذاشتیم به همه هموطنان عزیزم و به خصوص کردهای گرامی عرض تسلیت دارم متاسفانه کام همه ما ایرانیان هنوز از این حادثه تلخ است. به واسطه گرامی‌داشت روز جهانی معلولین می‌خواهم در آغاز عرایضم با گریزی بسیار کوتاه، به این حادثه از دریچه دیگری بنگرم و طرح سوالی نمایم.
عضو شوراي شهر با بيان اينكه در زمان زلزله، معلولین جسمی حرکتی چگونه می‌توانند خود را از حادثه نجات دهند؟ ، اظهار داشت: آیا نه این است که این عزیزان مظلوم ترین قربانیان حوادث ناگوار طبیعی چون زلزله خواهند بود که کمترین مجال برای رهانیدن خود از دام مرگ را نخواهند یافت؟ این نکته قابل تامل بايد در مدیریت بحران ما را بیش از پیش متوجه هم وطنان کم توان جسمی حرکتی‌مان كند.
وي خطاب به اعضاي شوراي شهر تهران گفت: همه ی ما حتما این جمله را بارها شنیده ایم که «معلولیت، محدودیت نمی آورد» اما می‌خواهم امروز به نوع دیگری آن را بیان کنم و به جرات بگویم بله! «معلولیت برای یک شهروند تهرانی قطعا محدودیت به همراه دارد» محدودیتی که نه نشات گرفته از عدم اراده و ناتوانی او، بلکه ناشی از غفلت و کوتاهی مدیران و مسئولین شهری برای ایجاد یک شهر دسترس پذیر است.
نظري افزود: یک فرد معلول چگونه می‌تواند خود را یک شهروند تهرانی بداند وقتی که کمترین بهره را از فضای زیست شهری خود نمی‌برد و از کمترین خدمات شهری استفاده نمی‌کند. زمانی که فرد با ویلچر برای یک تردد ساده در سطح شهر در بهترین شرایط بايد پس از هماهنگی‌های بسیار، ساعت‌ها منتظر اتومبیل های مخصوص تردد معلولین باشد.چند درصد از فضاهای عمومی شهری مناسب حضور معلولین است؟ چرا شهر ما از حضور لطیف و موثر این همه استعداد در حوزه های مختلف محروم است؟
وي تصريح كرد: به رغم سپری شدن سالیان طولانی از وضع قوانین مرتبط با معلولین، گویی تنها گرد فراموشی بیشتری برای توجه به این قشر از جامعه به بار آورده است، با توجه به تبصره ۲ ماده یک و تبصره ماده ۴ قانون جامع معلولین مصوب سال ۱۳۸۳ مجلس شورای اسلامی، که به صراحت شهرداری‌ها را موظف به انجام اقداماتی در حوزه مناسب سازی شهر كرده است، شورای اسلامی شهر تهران از سال ۱۳۸۴ مقرره‌ای با عنوان «مناسب سازی فضاهای شهری برای جانبازان و معلولین جسمی و حرکتی» به تصویب رسانده است. اما ارمغان این مصوبه ۱۲ ساله در عمل چیست؟ چرا مهلت دو ساله ی اجرای مصوبه با وجود گذشت ۱۲ سال هنوز شهر را شهری مناسب برای حضور این عزیزان نکرده است؟ ستاد مناسب سازی فضاهای شهری که مسئولیت نظارت بر اجرای مصوبه را داشته، می بایست پاسخگوی عدم تحقق اهداف این مصوبه باشد.
اين عضو شوراي شهر تهران با طرح اين پرسش كه چرا باید زیرگذر چهاراره ولیعصر یا زیرگذر میدان ولیعصر جدای از در نظر نگرفتن همه نگاه های نادرست سواره محوری که در شکل گرفتن آن وجود دارد، ایجاد شود، اما باز هم سخت‌ترین و پیچیده‌ترین دسترسی‌ها را برای کم توانان جسمی حرکتی در نظر بگیرد، گفت: دسترسی که تردد از مسیر آن برای یک فرد عادی زمان بر است، چه رسد به یک فرد با محدودیت‌های حرکتی! قطعا با شهرسازی قلدر مابانه نه تنها معلولین را از زندگی شهری عادی محروم کرده‌ایم، بلکه همه شهروندان را نیز از حضور و مشارکت این عزیزان بی‌بهره می‌کنیم و این، خسرانی دو جانبه به همراه دارد.
نظري ادامه داد: ما امروز در حالی در مورد خدمات رسانی به معلولین سخن می‌گوییم که بسیاری از این عزیزان علاقه‌مند به فعالیت‌های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و ... در شهر هستند اما متاسفانه این بستر برایشان فراهم نیست. نباید فراموش کنیم که ظرفیت بالای این شهروندان خود نیرویی عظیمی است که به دلیل فراهم نبودن امکانات از آن محروم هستیم. باید امروز از این سخن می گفتیم که چرا میزان مشارکت معلولین پایین است یا راه‌های افزایش مشارکت ایشان را بررسی می‌کردیم، اما با تاسف بسیار خود مورد سئوال هستیم که چرا بستر این مشارکت ارزشمند فراهم نیست؟