براساس گزارش BBC، اين حفره غول‌پيكر در فاصله 13 ميليارد سال نوري از زمن واقع شده، به بياني ديگر آنچه امروز از آن ديده مي‌شود شكلي است كه 690 ميليون سال پس از انفجار بزرگ داشته‌است.
اين ابرسياهچاله كه جرم آن 800 ميليون برابر خورشيد است، پس از انفجار بزرگ با سرعتي بسيار بالا رشد كرده و به ابعادي باورنكردني دست يافته‌است. سياهچاله جديد به شدت درحال مصرف كردن موادي است كه در مركز كهكشان ميزبانش وجود دارد و اين روند را به شكل كوازار (اختروش) به نمايش مي‌گذارد.
ماده، در شكل گاز يا شكل‌هاي ديگر، به درون سياهچاله كشيده مي‌شود و توده فوق داغ از مواد در ايجاد مي‌كند كه با سرعت به دور سياهچاله به چرخش درمي‌آيند كه به صفحه بَرافزايشي شهرت دارد.
به گفته اخترشناسان موسسه اخترشناسي ماكس پانك در آلمان، كوازارها از جمله درخشان‌ترين و دورافتاده‌ترين اجرام كيهاني هستند كه در درك جهان اوليه نقشي كليدي به عهده دارند. اين كوازارها از آن جهت جالب توجه هستند كه به زماني تعلق دارند كه در آن جهان تنها پنج درصد از سن كنوني‌اش را داشته‌است. در آن دوران جهان درحال ظهور از دل دوران تاريكي بود، درست پيش از آنكه اولين ستاره متولد شود.
به گفته محققان، انباشته‌شدن اين حجم از ماده در طول 690 ميليون سال از بعد نظريه‌هاي رشد ابرسياهچاله‌ها، چالشي بسيار بزرگ است. فاصله كوازارها به واسطه ويژگي به نام انتقال به سرخ محاسبه مي‌شود، محاسبه اينكه چه مقدار از طول موج نور كوازار تحت تاثير انبساط جهان و پيش از رسيدن به زمين كشيده شده‌است. انتقال به سرخ سياهچاله جديد 7.54 است، هرچه عدد انتقال به سرخ بالاتر باشد، فاصله بيشتر است و اين يعني اخترشناسان درحال مشاهده گذشته‌اي دورتر هستند.
كشف چنين سياه‌چاله‌اي در چنين عمقي از فضا مي‌تواند شواهدي مهم از وضعيت جهان هستي در سال‌هاي اوليه شكل‌گيري‌اش در اختيار دانشمندان قرار دهد. اين كشف براساس بررسي توده داده‌هايي كه توسط تلسكوپ زميني جميني و تلسكوپ فضايي WISE انجام شده‌است.