از قهرمانی ما در جوانان آسیا بیش از سه دهه می گذرد. در دورانی که فوتبال آسیا آغشته به انواع مهر ها و تاریخ های تقلبی بود و میانمار (برمه) با یک تیم ثابت هشت سال در مسابقات جوانان شرکت کرد و سه بار قهرمان شد، دیرزمانی است که می گذرد. ما هم در رده جوانان قهرمان شدیم اما نه با تیم کاملاً پاک و بدون مسئله. در آن سالها برای فوتبال پایه اهمیت ویژه ای قائل بودیم.
مسابقات جوانان در سطح کشور در فرایند فوتبال استانی مثبت واقع شده بود. مدارس فوتبال داشتیم. امروز نسبت به گذشته مدارس فوتبال بیشتری داریم اما بی کیفیت و گاهی بی مسئولیت. چرا بازیکنان نوجوان و جوان در همان اوان زیر بیست سال مطرح نمی شوند؟ چرا دایی، کریمی، هاشمیان، رضایی و ... در سن بین بیست و سه تا سی سال مطرح می شوند؟ آیا پایه فوتبال سست نیست؟ آیا توجه به فوتبال زیربنایی ما کم نیست؟ آیا به دلیل ماندگاری رؤسای فوتبال بر مسند این رشته پرهیاهو، آنها بیشتر به نتایج ملی فکر نمی کنند؟
تیم نوجوانان ما را قبل از شرکت در مسابقات نوجوانان آسیا و اعزام به سنگاپور یکی از امیدهای قهرمانی به حساب می آوردند. بازیهای آنها را که نگاه می کردیم، از بقیه حریفان به مراتب بهتر، آماده تر، قوی تر و باانگیزه تر بودند. اما در دور اول ما تنها یمن را با یک گل شکست دادیم، به تاجیکستان باختیم و با عراق مساوی کردیم تا به ژاپن برسیم. نتایج دور اول نشان می داد که این تیم از نظر فکری، قرار گرفتن در شرایط مسابقه، تزریق دانش فوتبال و شیوه آماده سازی روحی دچار مشکلات عدیده است وگرنه پتانسیل گروهی و فردی تیم بسیار عالی بود.
ژاپن 8 ایران 7
(دو تیم در وقت قانونی و اضافه یک بر یک شدند)
تیم ایران که با بخت و اقبال بلند از دور مقدماتی به یک چهارم نهایی رسیده بود، در برابر ژاپن یکی از مدعیان قهرمانی، دو چهره متفاوت طی دو نیمه داشت. نیمه اول را ژاپن به لطف آرامش بیشتر و بهتر دواندن توپ با یک گل از تیم ایران پیش افتاد. کاکتیانی با استفاده از ضعف یارگیری مدافعان ایران در رویارویی با دروازه بان ایران توپ را به تور رساند. شتابزدگی بازیکنان ایران توأم با اشتباهات در پاسکاری و فاصله فراوانی که در بین سه خطوط تیم به چشم می خورد حتی برای یک بار هم به طور جدی نتوانست روی دروازه حریف خطر ایجاد کند.
تیم ایران نیمه دوم را متفاوت با نیمه اول برای جبران عقب ماندگی با سه تعویض شروع کرد. ثمره این تغییرات ایجاد تعادل در بازی و حملات متقابل بود. اگرچه هر حمله تیم ایران را ژاپن با حمله ای دیگر جواب می داد و چندین بار داود صوفیانی سنگربان شجاع ما مانع از دستیابی به گلهای بیشتر حریف شد اما تیم ایران مزد تلاشهای خود را در دقایق پایانی با گل زیبای جلال الدین علی محمدی گرفت.
ژاپن پس از دریافت گل بسیار کوشید تا شاید در اندک زمان باقی مانده وقت قانونی و وقت اضافه مانع از رفتن بازی به ضربات پنالتی شود، اما هوشیاری مدافعان و دروازه بان ایران این اجازه را از حریف چشم بادامی گرفت و تکلیف و سرنوشت بازی به ضیافت پنالتی ها سپرده شد. در ضربات پنالتی نیز تیم ایران به لطف چالاکی و تیزبینی سنگربانش چندین بار فرصت کسب پیروزی نهایی را به دست آورد، اما هر بار بازیکنان ایران بدون تمرکز کافی و استرس زیاد موقعیت پیروزی بر حریف سخت کوش را به راحتی از دست دادند. ژاپن در عین ناباوری خود را در مرحله نیمه نهایی دید و ایران در حسرت صعود به مراحل بالاتر بازماند.