به گزارش ایرنا، سفر جاری بنجامین نتانیاهو به هند در حالی صورت می گیرد که مردم، فعالان سیاسی و روزنامه نگاران زیادی در سرتاسر این کشور مخالفت خود را با این دیدار اعلام کرده و طی تظاهرات اعتراضی خشم خود را نسبت به وی بیان کرده اند.
نتانیاهو از روز یکشنبه به دعوت رسمی نارندرا مودی نخست وزیر هند برای یک سفر شش روزه وارد هند شده است .
هزاران تن در دهها شهر این کشور به خیابانها آمده یا بیانیه صادر کرده اند تا به وی بفهمانند که میهمان شایسته ای برای هند نیست. اما برغم همه این اعتراض ها نارندا مودی نخست وزیر هند چنان مشتاق دیدار با همتای صهیونیست خود بود که در استقبال از وی حتی تشریفات مرسوم سیاستمداران را کنار گذاشت و تا پای پله های هواپیما رفت که ارادات خود را اثبات کند. اما این ارادت از کجا ناشی می شود و ریشه و نتیجه آن چیست؟
در اوایل همین ماه بود که رژیم صهیونیستی لغوتوافق خرید موشک های ضد تانک به ارزش 500 میلیون دلار از سوی هند را تایید کرد. پیش از آن نیز هند به قطعنامه سازمان ملل مبنی بر محکومیت تصمیم دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا در انتقال سفارت این کشور به قدس رای مثبت داد. با وجود همه اینها، نتانیاهو در دیدار با مودی اعلام کرد که یک رای منفی در سازمان ملل نمی تواند به رابطه ای که به گفته وی سراسر اعتماد و دوستی است خدشه ای وارد کند.
باید دید برای نتانیاهو به عنوان نخست وزیر رژیمی که هیچگونه مخالفتی را بر نمی تابد، رابطه با هند چه در بر دارد که رای منفی در سازمان ملل و لغو قرارداد را هیچ می انگارد؟
در ورای تلاش برای گسترش روابط اقتصادی با هند که هدف اصلی دیدار نتانیاهو عنوان شده است ، انگیزه اصلی همانا یافتن جای پایی محکم در منطقه ای است که به طور تاریخی ارزش چندانی برای رژیم اشغالگر قدس قایل نبوده است.
درست است که رژیم صهیونیستی برای گسترش اقتصاد وابسته به صادرات خود به بازار هند - با توان بالقوه ای برابر با 1.3 میلیارد نفر - نیاز مبرمی دارد اما در واقع می خواهد در سرزمینی که بین چین، روسیه ، پاکستان و افعانستان که روابط گرمی با رژیم صهیونیستی ندارند و به شکل سنتی دشمن آن محسوب می شوند جایی برای خود بیابد.
حضور در این منطقه به هر شکل ممکن از حضور در بالیوود گرفته تا انجام رزمایش های دفاعی و یا فروش تسلیحات دفاعی بهانه است تا تل آویو خود را در منطقه دشمن که در بین مسکو، پکن، اسلام آباد و کمی آنطرف تر تهران محصور است جای دهد.
رژیم صهیونیستی می داند که اولین دروازه به سوی این هدف برای آن اقتصاد و تجارت است. هند یک بازار بزرگ است که به تکنولوژی رژیم صهیونیستی حتی در بخش آب و کشاورزی احتیاج دارد.
روابط دو جانبه اقتصادی هند و رژیم صهیونیستی بدون در نظر گرفتن بخش دفاعی، در سال 2016 به ارزش چهار میلیارد دلار رسیده است در حالیکه تجارت دو جانبه میان دو کشور در سال 1992 تنها 200 میلیون دلار براورد شده بود.
نارندرا مودی به اولین نخست وزیر هند که طی یک سفر رسمی به سرزمین های اشغالی سفر کرد نام خود را در تاریخ سیاسی معاصر این کشور ثبت کرد. حزب وی سعی دارد باور تاریخی در هند مبنی بر اینکه روابط نزدیک تر با رژیم صهیونیستی سبب آشفته شدن مسلمانان این کشور می شود را به چالش بکشد.
نخست وزیر هند در طول سفر سال گذشته خود به رژیم صهیونیستی به فلسطین جهت دیدار با محمود عباس رییس تشکیلات خودگردان فلسطین سفر نکرد.
پیاده روی پابرهنه مودی با نتانیاهو در سواحل دریای مدیترانه به دقت از سوی رسانه های دو کشور منتشر شد.
آرتور لنک یک دیپلمات اسبق رژیم صهیونیستی در هند در مصاحبه ای با روزنامه پرتیراژ هندو در همین رابطه گفت: هند بیش از هر کشوری اثبات کرده است که می تواند روابط خود را با رژیم صهیونیستی بدون مرتبط کردن آن با مساله فلسطین گسترش دهد.
تحلیلگران بر این عقیده اند که روابط نزدیک مودی و نتانیاهو و همکاری آنها سبب ایجاد تنش و نارضایتی بیشتر در میان بخش بزرگی از جامعه هند از جمله 300 میلیون نفر اقلیت مسلمان در این کشور خواهد شد.
«ام کی بهادر کومار» یک دیپلمات اسبق هند در مصاحبه با ضمن منطقی خواندن گسترش روابط دفاعی و امنیتی هند با رژیم صهیونیستی اخطار داد نزدیک شدن بیش از حد مودی به نتانیاهو و روابط تقریبا 'عاشقانه' دو کشور خطرناک است. علاوه بر مساله فلسطین، هند و رژیم صهیونیستی در مورد مسائل مربوط به امنیت ملی دارای تفاوت های عمده ای هستند.
به نوشته کشمیر آبزور، با توجه به موقعیت ژئوپلیتیک هند و روابط تاریخی و ریشه دار آن با کشورهای منطقه، به نظر نمی رسد دهلی نو در خصوص بسیاری از مسایل منطقه ای نظری مشابه با تل آویو داشته باشد.
تلمیز احمد یک دیپلمات اسبق هند بر این عقیده است که این مسائل، وجود محدودیت های مهم در روابط هند و رژیم صهیونیستی را تایید می کند. این روابط با وجود تبلیغات فعال جناح راست در هند و رژیم صهیونیستی به صورت سطحی باقی خواهند ماند و به یک همکار جدی راهبردی تبدیل نخواهند شد.