براساس گزارش نيواطلس، اين درحالي است كه داركوب كه پرنده‌اي كوچك و ظريف است، به صورت مداوم و مستمر نيرويي برابر 1000G را تحمل مي‌كند بدون اينكه آسيبي به مغزش وارد شود.
داركوب‌ها از قابليت‌هاي ايمني متعددي برخوردارند كه درون جمجمه آنها تعبيه شده‌است. منقار،جمجمه و ديگر استخوان‌هاي اين پرنده به خوبي در كنار يكديگر تنظيم شده‌اند تا بتوانند امواج ضربه‌اي را از مغز دور نگه دارند و همين قابليت الهام‌بخش ساخت كلاهي ايمني به نام كرانيوم شده‌است.
محققان براي مطالعه روي ويژگي‌هاي مغز اين پرنده از نمونه‌هاي نگهداري شده در موزه تاريخ طبيعت دانشگاه هاروارد استفاده كردند و آن را با جمجمه و مغز داركوب داوني مقايسه كردند درحالي كه گروهي از پرنده‌هاي سرخ‌بال را كه از خانواده داركوب‌ها هستند اما خود را به صورت مداوم در معرض آسيب‌هاي مغزي قرار نمي‌دهند، به عنوان گروه كنترل درنظر گرفته شدند.
دانشمندان به دنبال روند ساخت پروتئين‌هاي تاو در مغز داركوب‌ها بودند، پروتئين‌هايي كه به دور اكسون‌هاي مغز بسياري از جانداران وجود دارد تا از اتصالات شكننده مغزي آنها محافظت كرده و آن را تثبيت كند وجود مقادير زيادي از اين پروتئين در مغز انسان به معني آسيب مغزي است.
محققان با بررسي مغز داركوب‌ها و پرندگان سياه بال‌سرخ دريافتند مقدار اين پروتئين در مغز داركوب‌ها بسيار بالاتر است تا احتمالا به اين شكل از مغز اين پرندگان در برابر ضربه‌هاي روزانه‌اي كه به سر آنها وارد مي‌شود محافظت كند. محققان معتقدند وجود مقدار زيادي از اين پروتئين در مغز داركوب‌ها باعث شده كه اين رفتار طي ميليون‌ها سال حفظ شود.
به گفته آنها اگر كوبيدن به تنه درخت براي مغز اين پرندگان آسيب‌زا بود،اين رفتار طي ميليون‌ها سال و در اثر انتخاب طبيعي به تدريج از بين مي‌رفت از اين رو احتمال مي‌رود توليد پروتئين‌هاي تاو در مغز داركوب‌ها نوعي سازگاري محافظتي است و هيچ ريشه آسيب‌شناسي ندارد.