به گزارش ایسنا؛ نوروز امسال با خبر درگذشت یکی از نوازندگان پیشکسوت ارکستر موسیقی ملی ایران همراه شد. عباس خسروی که متولد سال ۱۳۲۰ بود، دارای مدرک درجه دو هنری بود و سابقه فعالیت در رادیو و تدریس در رشته موسیقی را در کارنامه هنری خود داشت.
این هنرمند پیشکسوت ۲۳ آذر ۱۳۹۵ به علت ناراحتی ریوی و تب و لرز به بیمارستان مراجعه کرد و پس از چند روز دچار سکته مغزی شد. او در میانه تعطیلات نوروز (۷ فروردین) از دنیا رفت.
خانواده او در مدتی که خسروی در بیمارستان بستری بود، از اینکه مسئولان و هنرمندان پیگیر وضعیت او نبودند، گلایه داشتند.
عباس خسروی برادر گیتی خسروی - مدرس آواز - بود.
داود باروقی ـ نوازنده سنتور، قانون و عود ـ که با سرطان کبد دست‌وپنجه نرم می‌کرد، ۲۷ فروردین‌ماه درگذشت. از پشت‌کار عجیب او در نواختن ساز و میلش به ساختن ساز می‌گویند. او به ساختن ساز قانون روی آورد و در زمینه معرفی و رواج این ساز تلاش می‌کرد.
باروقی متولد ۱۳۳۱ در تهران بود.
حسین شهبازیان ـ نوازنده ویولن و رهبر ارکستر ـ ۶ مرداد در ۱۰۱ سالگی از میان جمع موسیقیدانان کم شد. او از ۱۷ سالگی ویولن‌نوازی را در کلاس استاد ضیاء سیحون شروع کرد و با راهنمایی مرحوم مهدی خالدی در کلاس شادروان استاد ابوالحسن صبا شرکت کرد و ردیف‌های موسیقی ایران را که به همت زنده یاد ابوالحسن صبا تدوین شده بود، یاد گرفت. پس از آن، او برای آشنایی بیشتر با سبک‌های مختلف موسیقی، چند سال در کلاس استادان خارجی و ایرانی، موسیقی کلاسیک را آموخت و به‌عنوان معلم، شاگردان درس موسیقی را تعلیم و آموزش داد.
با افتتاح فرستنده‌های رادیو و شروع کار آن، بیشتر هنرمندان ایران در برنامه‌های رادیویی شرکت کردند. او نیز در رادیو تهران و بعد از آن، در رادیو نیروی هوایی شروع به کار کرد. او و جعفر بزرگی هفته‌ای یک برنامه در رادیوهای «نیروی هوایی»، «ژاندارمری» و «شهربانی» اجرا می‌کردند.
حسین شهبازیان سال‌های زیادی به‌عنوان نوازنده و رهبر ارکستر شماره ۳ رادیو ایران فعالیت داشت و برای خوانندگان بسیاری، آهنگ‌های زیبا و به‌یادماندنی اجرا کرد.
او پدر فریدون شهبازیان ـ آهنگساز و رهبر ارکستر ملی ایران ـ بود.
کمتر کسی بود که با چهره و آوای جنوبی محمود جهان آشنایی نداشته و با آن خاطره نداشته باشد؛ این خواننده پیش از تمرین اجرا در شهرستان ماهشهر، به‌دلیل مشکل قلبی به بیمارستان منتقل شد و ۸ مردادماه براثر عارضه قلبی در همان‌جا از دنیا رفت.
محسن شریفیان ـ نوازنده جنوبی ـ در مراسم خاکسپاری او گفته بود: «محمود جهان برای ما یادآور خاطرات تلخ و شیرین بسیاری است. او بود که به سختی، موسیقیِ جنوب ایران را در اوایل کار زنده نگه داشت و اگر ما توانستیم در تالار وحدت یا هر سالن دیگری موسیقی اجرا کنیم، مدیون او هستیم که با تهدیدها و سختی‌ها و با بدترین توهین‌ها مواجه شد. »
فرهاد فرجلی ـ نوازنده تار آذربایجانی ـ ۱۲ مردادماه در منزل خود در تهران و در سن ۴۹ سالگی بر اثر سکته قلبی درگذشت.
فرجلی ششم بهمن‌ماه سال ۱۳۴۷ در تهران چشم به جهان گشود. او مقدمات موسیقی را از حدود ۶ سالگی به صورت تجربی با نواختن سازدهنی، گارمون و قاوال (دایره آذری) آغاز کرد. در اوایل دهه ۶۰ توسط همسر خواهرش نزد زنده‌یاد استاد محمدرضا لطفی - نوازنده تار - می‌رسد. لطفی به ذوق و شوق موسیقایی او پی می‌برد و فرجلی را به استاد حمید متبسم - نوازنده تار - معرفی می‌کند.
او مبانی پایه‌ای موسیقی ایرانی را با فراگیری تار نزد متبسم فراگرفت اما به دلیل مهاجرت استادش به خارج از کشور، نوازندگی تار را نزد استاد بهروز همتی به صورت بسیار جدی ادامه داد و موفق شد همزمان با یادگیری ردیف‌های موسیقی ایرانی، در نوازندگی ساز تار به مهارت خوبی دست پیدا کند. پس از یادگیری اصول اولیه موسیقی، فرجلی مدت کوتاهی نزد حسین علیزاده به فراگیری تکنیک‌های فنی نواختن تار پرداخت. از آنجایی که پدر و مادر او آذری‌زبان بودند، شوق و ذوق هنری بیش از حد او به موسیقی موغامی آذربایجان فرهاد را به سمت تار آذری سوق داد.
ناصر فرهودی صدابردار شناخته‌شده حوزه موسیقی نیز ۱۳ مردادماه از دنیا رفت. او متولد ۱۲ آذرماه ۱۳۳۱ بود و تا سن ۶۵ سالگی در عرصه موسیقی فعالیت داشت. محمدرضا شجریان، محمد اصفهانی، ناصر عبدالهی، علیرضا عصار، بابک بیات، ناصر چشم‌آذر، کارن همایونفر، مجید انتظامی از جمله هنرمندانی هستند که فرهودی با آنها همکاری داشته است. او فارغ‌التحصیل رشته الکترونیک گرایش صدا، از دانشکده صدا و سیما بود و فعالیت حرفه‌ای خود را از سال ۱۳۵۵ آغاز کرد.
خبر درگذشت گلچین آواز ایران نیز یکی از خبرهایی بود که در سال ۹۶ کام اهالی موسیقی را تلخ کرد؛ او که مدتی به علت تشدید بیماری ریوی در بیمارستان بستری بود، در واپسین روز تابستان (۳۱ شهریور) به علت ایست قلبی درگذشت.
نادر گلچین سال ۱۳۱۵ در شهر رشت متولد شد. گلچین پس از آمدن به تهران در سال ۱۳۳۹ با اداره هنرهای زیبا و وزارت فرهنگ و هنر همکاری کرد. او همچنین از سال ۱۳۵۰ تا ۱۳۶۲ در رادیو ایران فعالیت داشت.
می‌گویند او از معدود افرادی بود که با وجود اینکه مکاتب آوازی را درک نکرده و به کلاس استادان بزرگ نرفته بود، به مرتبه‌ای رسیده بود که سبک و سیاق ویژه خود را داشت.
تصنیف‌های یوسف گمگشته، مرغ عشق، از ناوک مژگان و آلبوم‌های نفس باد صبا، زلف بنفشه و گریز از جمله آثار این هنرمند است.
فیروز گودرزی ـ نوازنده موسیقی لرستان ـ بعد از مدت‌ها بستری شدن در بیمارستان به علت مشکلات ریوی، ۹ مهرماه چشم از دنیا فروبست.
فیروز گودرزی پایه‌گذار موسیقی آکادمیک در الیگودرز بوده است. این هنرمند از محضراستادانی چون استاد محمدرضا لطفی، استاد سقایی، استاد فروغی، استاد فهیمه فرزین کسب فیض کرد و با شرکت درکلاس‌های آنها در تهران توانست توانایی و دانسته‌های خود را در موسیقی به ویژه نواختن تار تکمیل و ارتقاء دهد.
گفته می‌شود اولین حکم نوازندگی در خرم آباد بعد از پیروزی انقلاب اسلامی برای او نوشته و امضاء شد. آهنگ‌هایی مثل «دایه دایه» و «تا نفس دارم می‌جنگم» با همکاری برخی دیگر از هنرمندان ساخت و اجرا شد.
حامد هاکان ـ خواننده و آهنگساز جوان پاپ ـ نیز ۱۲ مهرماه از دنیا رفت؛ او در اواخر عمر خود درگیر سرطان و شیمی‌درمانی بود.
او با نام اصلی حامد ذاکری، در خانواده‌ای مذهبی به دنیا آمد و پدرش از روحانیون با نفوذ شهرری بود. او از کودکی اشعار مذهبی را به سبک سنتی می‌خواند اما در اوایل جوانی مسیر خود را به سمت موسیقی پاپ تغییر داد.
هاکان مدتی به فعالیت زیرزمینی در حوزه موسیقی مشغول بود اما در سال ۱۳۹۳ موفق شد مجوز انتشار آلبوم بگیرد اما زمانی که زنده بود آلبومی از او به شکل رسمی به بازار موسیقی راه نیافت.
او سابقه همکاری با محسن چاوشی ـ خواننده پاپ ـ را نیز در کارنامه کاری خود داشت.
عصر ۲۵ مهرماه فرامرز شکرخواه ـ سازنده و نوازنده تار و سه‌تار ـ نیز در سن ۵۶سالگی درگذشت. او یک سال و نیم درگیر سرطان بود و این بیماری به ریه و کبد او رسیده بود. او یک سال و نیم جنگید اما مرگ بر او غلبه کرد.
شکرخواه مجموعه نفیسی از سه‌تار داشت که از این جمله می‌توان به سه‌تار شش سیمی یهیا، سه‌تار شاهرخ و سه‌تار جعفر اشاره کرد. او برادر یونس شکرخواه - استاد ارتباطات - بود.
محمدحسن رادمان ـ نوازنده و معلم پیشکسوت ویولن و رهبر ارکسترـ نیز اواخر مهرماه چشم از دنیا فروبست.
رادمان در سال ۱۳۱۱ در تهران متولد شد و از هنرستان موسیقی این هنر را دنبال کرد. در آنجا ضمن آشنایی با تئوری موسیقی، ردیف موسیقی ایران را نزد احمد فروتن آموخت و ردیف‌های ابوالحسن صبا را نزد محمود ذوالفنون فراگرفت. این هنرمند به استخدام وزارت فرهنگ و هنر درآمد و به تدریس آواز های دسته‌جمعی و سپس به نوازندگی در ارکستر های وزارت فرهنگ و هنر مشغول شد.
نامش ابراهیم حدیدی بود اما از بس نزد پدر و مادرش محبوب بود، او را «گل آقا» صدا می‌زدند. او نوازنده سرنا و ساکن شهر زهک در زابل بود.
گل آقا توانایی اجرای جزئیات آداب و رسوم عروسی سیستان و بلوچستان را داشت؛ علی مغازه‌ای ـ پژوهشگر موسیقی نواحی ـ پس از مرگ او اظهار کرده بود: «قرار بود پرونده‌ای برای برقراری طرح مستمری ابراهیم حدیدی تشکیل شود، زیرا او همواره با مشکل مالی مواجه بود. »
ابراهیم حدیدی سُرنا و دُهل نواز پیشکسوت منطقه سیستان معروف به گل آقا بعد از سکته مغزی به کُما رفت و زحمات برای احیای او به نتیجه نرسید و آبان‌ماه چشم از دنیا فروبست.
خالو محمد قنبر هرمزی، یکی از اعضای گروه موسیقی لیوا که برای برگزاری هفته هنر هرمز همراه این گروه به تهران آمده بود، ۱۴ آذرماه بر اثر سکته قلبی درگذشت.
خالو محمد قنبر هرمزی ۱۳ آذرماه در حین اجرای کنسرت گروه لیوا در قالب هفته هنر هرمز در مجموعه تئاتر باران از هوش رفت و به بیمارستان منتقل شد و روز بعد از دنیا رفت.
خالو محمد قنبر هرمزی اسطوره موسیقی آئینی هرمز و از مفاخر موسیقی کشور بود و تسلط بسیاری در نواختن سازهای کوبه‌ای داشت.
خبر درگذشت فردی که عمر خود را در راه نقاره‌زنی حرم رضوی گذاشته بود، یکی دیگر از خبرهای ناراحت‌کننده سال ۹۶ بود. احمد اقوام شکوهی، قدیمی‌ترین نقاره زن حرم حضرت ثامن الحجج(ع) ۲۲ آذرماه در سن ۹۱ سالگی درگذشت.
احمد اقوام شکوهی، قدیمی‌ترین نقاره زن حرم رضوی در سال ۹۶ درگذشت
این نقاره‌زن از ۱۹ سالگی نقاره‌زنی در نقاره‌خانه حرم رضوی را آغاز کرد و حدود ۷۲ سال در این نقاره‌خانه نواخت.
ناهید دایی جواد ـ خواننده موسیقی ایرانی نیز آذرماه در یک تصادف جان خود را از دست داد.
طبق گفته یکی از شاگردان او، اتومبیلی که با او تصادف کرده فرار می‌کند، او را به بیمارستان منتقل و چند بار احیا می‌کنند اما متاسفانه دایی جواد طاقت نمی‌آورد.
ناهید دایی جواد در ۲۸ اردیبهشت ۱۳۲۱ در شهر اصفهان به دنیا آمد. او در استخدام آموزش و پروش بود و در آموزشگاه‌های موسیقی به تدریس می‌پرداخت. دایی جواد در سال ۱۳۸۱ سه کنسرت در تهران و در تالارهای وحدت، اندیشه و فرهنگ با مشارکت کیان علی‌نژاد اجرا کرد و پس از آن به همراه «گروه ایراندخت» تور کنسرتی را در شرق ایالات متحده داشت.
منوچهر لشگری ـ نوازنده ویولن، فلوت و آهنگساز ـ ۱۱ دی‌ماه بر اثر بیماری ریوی در بیمارستان کسری درگذشت.
منوچهر لشگری فرزند علی اصغر لشگری که از نوازندگان تار بود در سال ۱۳۱۴ در تهران متولد شد، از سن ۱۰سالگی نواختن نی لبک و فلوت را نزد پدر و در سن دوازده سالگی نواختن ویلن را نزد دایی خود جواد لشگری و پس از مدتی نواختن کمانچه سنتور و سه تار را نیز آموخت.
او علاوه بر آهنگسازی، تنظیم بسیاری از آهنگ‌هایش را نیز خود به عهده داشته‌است، در این زمینه قطعاتی مانند موج در دستگاه شور، نسیم در آواز بیات ترک، شبنم در دستگاه چهارگاه، شکوفه در دستگاه ماهور و گلدونه در آواز دشتی که سالها آرم برنامهٔ راه شب رادیو بود، را می‌توان نام برد.
همچنین لشگری دارای مقام درجه یک هنری (دکتری) در رشته موسیقی در زمینه آهنگسازی بود.
داغ دیگری که اسفندماه بر دل موسیقی ماند، درگذشت عبدالکریم مهرافشان ـ آهنگساز و رهبر ارکستر ـ بود.
او در سال ۱۳۰۷ متولد شد. از سن ۲۵ سالگی در رادیو ایران استخدام شد و در ارکستر شماره دو و ارکستر ویژه که توسط مشیر همایون تأسیس شده بود، نوازنده ویولن شد. و در سال ۱۳۳۷ توسط حسین دهلوی به وزارت فرهنگ و هنر وقت منتقل شد و در ارکستر صبا به نوازندگی ویولن پرداخت.
این هنرمند در سال ۱۳۴۲ به سمت آهنگساز و سرپرست یکی از ارکسترهای موسیقی ملی وزارت فرهنگ و هنر منصوب شد و در مدت همکاری اش بیش یکصد و چهل آهنگ ساخت که در حدود چهل عدد آنها ضبط شد.
پیکر این هنرمند که دوم اسفندماه بر اثر شکستگی ناحیه لگن درگذشته بود، به شکل غریبانه‌ای با حضور اندک هنرمندان و آوازخوانی سالار عقیلی به سوی خانه ابدی روانه شد.