هنگامی که در دانشگاه صنعتی اصفهان ریاضیات تدریس می‌کرده به شهادت دانشجویان، آنان را به مطالعه کتاب‌های مرحوم دکتر شریعتی تشویق می‌کرده است. در کار مدیریت، ابتدا مدتی وزیر علوم، تحقیقات و فناوری بوده است. پس از بنده مجلس مسئولیت وزارت آموزش و پرورش را به ایشان واگذار کرد.
بعدها در پست‌های معاونت ریاست‌جمهوری و سازمان برنامه و بودجه و میراث فرهنگی به کشور خدمت کرده است. سال گذشته با انتخاب اعضای شورای شهر تهران مسئولیت اداره شهرداری تهران به ایشان سپرده شد. در مدتی اندک کارهای خوبی را در شهرداری به سرانجام رساند که از مهم‌ترین آنها سازماندهی شهرداری و برکناری کسانی بود که حقوق می‌گرفتند و کاری نمی‌کردند.
در این زمینه هفته پیش یکی از دانشجویانم بدون اینکه بدانم او در شهرداری کار می‌کند و بخواهم پرسشی از وی بکنم، در ارتباط با موضوع درستکاری شروع به تعریف از آقای نجفی کرد و گفت: در این مدت آقای نجفی شروع به برکناری افرادی کرد که اگر از شایستگی کاری که نداشتند، بگذریم هفته‌ای یک روز به مدت نیم‌ساعت تا یک ساعت در محل کار حاضر می‌شدند، اما حقوق متناسب با کار تمام‌وقت را می‌گرفتند.
همان دانشجو می‌گفت عامل عمده عصبانیت عده‌ای از آقای نجفی همین سازماندهی و برکنار کردن افراد بیکاره و بی‌فایده بود. این مرد فعال، پاکدست و توانمند در کار که 3وزارتخانه را اداره کرده و استادان، معلمان، دانشجویان و جمع زیادی از مردم او را می‌شناسند برای شرکت در جلسه‌ای که از جزئیات برنامه آن خبر نداشته و حرکتی هم که چند دختر کم‌سن‌وسال در آن کرده بودند گناه کبیره و نابخشودنی نبوده از سوی دستگاه قضایی احضار می‌شود.
کسانی که سخنان مقامات محترم قضایی را درمورد ایشان در روزنامه‌ها و فضای مجازی دیده‌اند، می‌پرسند این تقدیر بود یا تحذیر (بر حذر داشتن از کار) راستی از یک مردی که 3وزارتخانه و دستگاه‌های دیگر را با درستی و پاکدستی اداره کرده است، اینگونه تقدیر می‌کنند؟ بنده مسئله را فقط از زاویه تربیتی نگاه می‌کنم، آیا مسئولان نباید آثار تربیتی کار خود را ملاحظه کنند؟
آیا این برخوردها با بیانات مقام معظم رهبری در مبارزه با فساد و فاسدان مالی هماهنگ است؟ ممکن است دادستان‌های محترم بفرمایند آقای نجفی به صراحت بیماری خود را علت استعفا اعلام کرده است. می‌گوییم این درست است، اما دعوت و احضار ایشان به قوه قضاییه و سخنان گفته شده، اثر تشویقی بر مردم خدوم و درستکار در دستگاه‌ها نخواهد داشت. همه ما باید همواره آثار تربیتی تصمیم‌گیری‌ها، سخنان و رفتار خود را مورد ملاحظه دقیق قرار دهیم.