کودکان مظلوم‌ترین و بی‌دفاع‌ترین قربانیان هستند که قتل آنها دل هر شنونده یا بیننده‌ای را به درد می‌آورد. اما چنین حوادث تلخی در چه بستری اتفاق می‌افتد؟ در کالبدشکافی اینگونه آسیب‌ها مشاهده می‌شود که اغلب قاتلان از بین نوجوانان یا جوانان هستند که در شرایط روحی نامتعادل یا جنون آنی دست به اینگونه جنایت‌ها می‌زنند. عدم‌آموزش مهارت‌های اجتماعی به کودکان، نخستین علت قربانی شدن آنهاست. اینکه کودک به هر مردی عمو یا دایی و به هر زنی عمه و خاله بگوید کار درستی نیست.
چرا که وی از این رهگذر همه را جزو نزدیکان خود می‌پندارد و به سادگی به نزد آنها می‌رود. جای چنین آموزش‌هایی در جامعه ما خالی است. والدین باید آموزش‌های اولیه را به کودکان بدهند که آغاز گفت‌وگو با افراد غریبه به هر بهانه‌ای که باشد کار نادرستی است و کودکان باید یاد بگیرند که اجازه ندهند اینگونه افراد با آنها تماس فیزیکی برقرار کنند.
با توجه به نزدیکی فصل تابستان و تعطیلی مدارس، بیشتر کودکان در معابر و کوچه‌ها مشغول بازی خواهند شد. اما ما چه برنامه‌ای برای سرگرمی و تفریح آنها از یک‌سو و مراقبت از آنها از سوی دیگر داریم؟ باید از حالا و با کمک سازمان‌های ذی‌ربط برای آنها سرگرمی‌های رایگان یا ارزان‌قیمت پیش‌بینی شود؛ مخصوصا کودکانی که والدین آنها هر دو شاغل‌اند و این قشر از کودکان به بچه‌های کلید‌دار معروف هستند. آموزش‌های اولیه به این کودکان، ایجاد سرگرمی و پر کردن اوقات فراغت، همچنین مراقبت اجتماعی فرزندان جامعه، اصلی‌ترین اهرم‌های پیشگیری است.
در بررسی پرونده‌های کودک‌کشی با انگیزه جنسی مشخص می‌شود که متأسفانه در بسیاری از اوقات اینگونه جنایت‌ها به‌دست کسانی انجام می‌شود که خود قربانی تجاوز و آزار جنسی بوده‌اند. پس بهره‌گیری از مشاوران مجرب برای کودکان و جوانان آسیب‌دیده دومین گام در جهت پیشگیری از این فجایع است.
خانواده‌ها، رسانه‌ها، به‌خصوص صدا‌وسیما و آموزش و پرورش، 3ضلع مثلث پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی برای نوجوانان و جوانان هستند که با ناقص بودن هر‌ضلع اهداف به‌طور کامل تحقق نخواهد یافت. قانون تشدید مجازات آزاردهندگان جنسی کودکان، همچنین آموزش‌های لازم به دختران و پسران نوجوان سومین گام در جهت پیشگیری، کنترل و مقابله است.
با رعایت این نکات امید است تابستان امسال شاهد افزایش آمار چنین جرایمی نباشیم و خانواده‌ها همه وظایف را به دولت واگذار نکنند و خود نیز سهمی در این زمینه به‌عهده بگیرند. بردن فرزندان به پارک یا همبازی شدن با آنها چندان هزینه‌ای برای والدین نخواهد داشت؛ بنابراین بهانه‌هایی مثل کمبود وقت و مشکلات مالی نباید مانع از مراقبت‌های عاطفی و روانی از کودکان شود.