کافه‌نشینان عمدتاً افراد نیکوکار و روشنفکر جامعه بودند که دورهم برای تبادل افکار و اندیشه و گاهی حمایت و پشتیبانی دورهم جمع می‌شدند.در کشور ما هم پای این رسم تقریباً از دوره صفویه با شکل‌گیری قهوه‌خانه‌ها باز شد. اما نخستین کافه به سبک اروپاییان در طهران قدیم توسط «غلامحسین خان لقانطه» در خیابان باب همایون راه‌اندازی شد.
«جعفر شهری» در کتاب طهران قدیم در این‌باره نوشته است: «در ابتدای خیابان باب همایون کافه‌ای بود به نام لقانطه که آن را مردی به نام غلامحسین خان لقانطه دایر کرده. صورتی آبرومند به آن داده و مشابه آن یکی در میدان بهارستان برپا ساخته بود.
در جلو این لقانطه حوض کاشی زیبایی وسط پیاده‌رو ساخته بود که از نهر خیابان لوله‌کشی شده، فواره‌ای در وسط آن فوران می‌نمود. علاوه بر جریان قسمتی از آب نهر که از آن عبور می‌کرد و دور آن را گل و گلدان و قلیان‌های بلور، بادگیر نقره چیده، حاشیه کنار نهر خیابان چمنکاری و گلکاری نموده، صفا و جلا و زیبایی جداگانه‌ای به آن داده بود.»
در این کافه تابستان‌ها با چیدن میز و صندلی در پیاده‌رو و زمستان‌ها در داخل کافه از مشتریان پذیرایی می‌کردند. شهری در بخش دیگر درباره نحوه پذیرایی از مهمانان توضیح می‌دهد: «بنا بر رسم زمان چای و قلیان در درجه اول متاع این کافه یا لقانطه یا قهوه‌خانه بود و قهوه دومین آن‌که هنوز در اینجا خلاف سایر قهوه‌خانه‌های دیگر که در آنها فروش قهوه به کلی از میان رفته بود به طالبان فروخته می‌شدو در تابستان‌ها انواع شربت‌آلات مانند شربت به لیمو، سکنجبین، شربت آلبالو، شربت ریباس و همچنین بستنی و فالوده عرضه می‌شد.»