براساس گزارش نيو‌اطلس، محققان با انجام چند آزمايش دريافتند قرار گيري در معرض ذرات خاك ماه براي طولاني‌مدت مي‌تواند 90 درصد از سلول‌هاي ريه انسان و سلول‌هاي عصبي موش‌ها را از بين ببرد و احتمال ابتلا به سرطان را افزايش دهد.
زماني كه اولين فضانورد آمريكايي در سال 1969 قدم روي خاك ماه گذاشت، يكي از اولين پديده‌هايي كه با آن مواجه شد، ويژگي‌هاي عجيب و غريب خاكي بود كه سطح تنها قمر سياره زمين را پوشش داده‌بود. برخلاف خاك زمين،خاك ماه محصول ميليون‌ها سال برخورد ريزشهاب‌سنگ‌ها، نوسانات شديد دمايي و تابش مداوم تشعشعات كيهاني در فضاي خلائي بدون آب است.
بدون حضور اكسيژن، آب و فعاليت‌هاي زيستي براي تلطيف بافت خاك، ذرات خاك ماه به ذراتي ريز، زبر و ساينده و به شدت واكنش‌پذير تبديل شده‌اند كه بار الكتريسيته ثابت بالايي دارند. محصول اين وضعيت خاكي پودري شكل ناخوشايند به رنگ خاكستري تيره است كه به راحتي به لباس فضانوردان مي‌چسبد،مفاصل اين لباس‌ها را مي‌سايد و به دستكش‌ها و كلاه ايمني و ديگر تجهيزات آنها آسيب وارد مي‌كند و نشانه‌هاي زكام را در آنها ايجاد مي‌كند،با شدتي كه حتي پس از بازگشت به زمين نيز اين نشانه‌ها باقي مي‌مانند.
محققان علوم ژنتيكي دانشگاه استوني بروكز در آزمايشي با استفاده از خاك شبيه‌سازي شده ماه دريافتند علاوه بر نشانه‌هاي زكام،قرار گيري چند ماهه در معرض خاك ماه علائم وخيم‌تري در فضانوردان ايجاد مي‌كند. به گفته محققان تاثير خاك ماه بر فضانوردان شباهت زيادي به بيماري سيليكوزيس دارد،نوعي بيماري شغلي كه در ميان كارگران معدن رواج زيادي دارد و در اثر تنفس گرد و خاك مسموم ايجاد مي‌شود.
محققان سلول‌هاي درحال رشد انسان و موش را در وضعيتي كنترل شده در معرض خاك شبيه‌سازي شده ماه قرار دادند و دريافتند زماني كه ذرات اين خاك به اندازه كافي ريز باشند، مي‌توانند 90 درصد از سلول‌ها را از بين ببرند. اين خاك به اندازه‌اي سريع سلول‌هاي انساني را نابود كرد كه فرصتي براي محاسبه آسيب‌هاي ژنتيكي باقي نماند.
دليل آسيب‌زايي شديد اين خاك هنوز مشخص نيست اما دانشمندان احتمال مي‌دهند بروز واكنش‌هاي التهابي درون سلول و يا تحريك توليد راديگال‌هاي آزاد كه بر عملكرد سلول‌ها تاثير منفي دارد، از عوامل آسيب‌زننده به سلول‌ها باشند.