بررسی صلاحیت و برنامه و کارنامه نامزدهای برگزیده کسب کرسی شهرداری تهران توسط شورای شهر طی هفته‌های گذشته مشابه بسیاری تصمیمات مدیریتی در سطح کشور در جهت پاسخگویی به پرسش‌های آنی و روزآمد بوده و از سطح آینده‌نگری حتی فراتر از عمر شورای شهر فعلی تهران نیز نبوده است. تاکید بر جایگاه حزبی نامزدها، مشکلات مدیریت‌های قبلی و برنامه‌های زودبازده در رفع مشکلات دست و پاگیر فعلی و...
بخشی از افق کوتاه سرفصل انتخاب شهردار آینده تهران در صحن شورای شهر بوده است. آنچه در تعیین ظرفیت‌های مدیر آینده تهران مورد گفت‌وگو قرار نگرفت، اول: حجم و اندازه شهری است که قرار است در زمان کرسی‌داری شهردار آینده، مدیریت شود. برنامه مدیریتی برای ظرفیت معین در زمان مشخص تدوین می‌شود. رشد شهرنشینی در ایران حدود ۲۰درصد بیش از میانگین جهانی است. تهران حدفاصل سال‌های 1996تا 2011حدود 45درصد رشد جمعیت داشته است.
با این رویه، کدام مدیر با کدام برنامه بر تحقق برنامه‌های 4ساله خود می‌تواند تضمین دهد؟ دوم: در هیچ یک از برنامه نامزدهای برگزیده، اشاره‌ای به تغییر و اصلاح حدود اختیارات متولی آینده تهران بزرگ نشده است. اصلاح نظام مدیریت شهری تهران مشابه سایر شهرهای کشور ساختار کهنه و عقب مانده‌ای دارد که مطمئنا ظرفیت هیچ‌یک از شعارهای خوش خط و خال نامزدهای فوق اعم از تهران شهر هوشمند و تهران بانشاط و تهران عاری از فرسودگی و بازآفرینی تهران و تهران محله محور و تهران پیاده‌محور و فلان و فلان و... در این نظام مدیریتی قابل تحقق نیست.
تصویب نظام مدیریت یکپارچه شهری و توسعه ابزار و اختیارات شهردار آینده تهران، می‌توانست جزو نخستین شروط در برنامه آینده‌نگری مدیریت تهران محسوب شود. بدیهی است تهران با حجم جمعیتی فاقد هویت ذاتی شهرنشینی و حجم هزینه‌های ناگزیر مجبور به تولید ردیف بودجه‌های جدید در حوزه‌های درآمدی سوای از تراکم‌فروشی و عوارض خواهد بود و این جز به ورود به 23مسئولیت جدید امکان‌پذیر نخواهد بود.