براساس گزارش ساينس الرت، اين ديوار با وجود اينكه پنج بار تجربه‌اي نزديك به مرگ و نابودي را داشته، توانسته خود را احيا كند و به زندگي بازگردد. اكنون گروهي از محققان دانشگاه سيدني به بررسي هسته‌هاي فسيلي در 16 منطقه از اين ديوار در شمال كوئينزلند در استراليا پرداخته‌اند تا تحولات زيستي ناگهاني و مهمي را كه طي 30 هزار سال گذشته براي آن رخ داده را براساس اطلاعات رسوب‌شناسي، زيستي و تاريخ‌نگاري تعيين كنند.
آنچه از اين تحقيقات به دست آمد نشان مي‌دهد اين ديوار دو رويداد گسترده نابودگر را به واسطه قرار گرفتن در معرض هوا درحدود 22 هزار سال پيش تجربه كرده‌است، در آن دوران ديوار براي نجات جان خود به سمت آب دريا حركت كرده‌است.
پس از آن دو رويداد نابودگر ديگر به دليل افزايش سريع سطح آب دريا درحدود 17 هزار سال و 13 هزار سال پيش رخ داد. در آن دوران ديوار به سمت خشكي به حركت درآمد.
در نهايت آخرين رويداد مرگ ديوار مرجاني بزرگ درحدود 10 هزار سال پيش رخ داده‌است، به گفته محققان در آن دوران افزايش شديد ميزان رسوبات و كاهش كيفيت آب دريا در كنار افزايش سطح آب دريا باعث شد ديوار در آستانه مرگ قرار گيرد. اين تحقيقات نشان داده‌اند ديوار بزرگ مرجاني در تمامي اين رويداد‌ها توانسته خود را به زندگي بازگرداند. اما آنچه مشخص است، حساسيت بالاي اين ديوار به افزايش ناگهاني ميزان رسوبات است، كه با توجه به فعاليت‌هاي انساني كه در خشكي انجام مي‌شوند، عاملي براي نگراني محسوب مي‌شود.
اينكه ديوار بزرگ مرجاني توانسته از چندين رويداد مرگ جان به در ببرد دليل نمي‌شود تا نسبت به مرگ تدريجي ديوار در اثر سفيد‌شدگي بي‌توجهي كرد. ديوار تاكنون تا اين حد در معرض نوسانات دماي آب دريا و اسيدي شدن آب دريا قرار نگرفته‌بود.
محققان اكنون نسبت به توانايي ديوار بزرگ مرجاني در حفظ خود در برابر سرعت بالاي تغييراتي كه توسط فشار جريان‌ها و عواملي كه در آينده پيش‌بيني شده‌اند، ترديد دارند. دليل اصلي نگراني زمانبندي اين تغييرات است. در قرن‌هاي گذشته دماي سطح آب دريا طي 10 هزار سال چند درجه تغيير مي‌كرد. اما پيش‌بيني‌هاي كنوني نشانمي‌دهند دماي سطحي طي 100 سال آينده 0.7 درجه سانتيگراد افزايش پيدا مي‌كند.