به گزارش همشهري آنلاين، در يادداشت كريم عبدالجبار، ستاره 71 ساله بسكتبال دنيا و بازيكن پيشين تيم‌هاي ميلواكي باكس و لس‌آنجلس ليكرز (داراي شش حلقه قهرماني nba، شش عنوان ارزشمندترين بازيكن فصل و 19 حضور در تيم ستارگان) چنين آمده است: «ميانگين دوره حضور يك بازيكن در nba تنها 4.8 سال طول مي‌كشد؛ درست به اندازه طول عمر خوكچه هندي و از اين رو، بازيكناني كه تصميم مي‌گيرند آمادگي و فشار ذهني و جسمي 15 تا 20 سال حضور در سطح اول بسكتبال را تحمل كنند، بسيار كميابند. تنها هفت بازيكن در تاريخ nba 20 فصل يا بيشتر دوام آورده‌اند كه من يكي از آنها هستم.
كساني مثل من كه تا ميانه‌هاي دهه چهارم زندگي همچنان بسكتبال بازي كرده‌اند، همواره با اين پرسش‌هاي ازلي و ابدي مواجه بوده‌اند كه آيد بدن‌تان براي درگير شدن در هر بازي به اندازه كافي قوي، ورزيده و پرمهارت هست يا نه. با همين دليل، در هر مطلب خبري يا گزارش و تفسير درباره ما قطعا عبارت «در اين سن و سال» به چشم مي‌خورد. با ورزشكاران پا به سن گذاشته معمولا بسان بيماران هميشگي رفتار مي‌شود و همه دنبال يافتن اين پاسخ هستند كه سرانجام دوره زوال ما كي فرامي‌رسد.
لبران جيمز كه در 33 سالگي پانزدهمين فصل حضور در ليگ ملي بسكتبال را پشت سر گذاشت، همچنان به شكستن ركوردها ادامه مي‌دهد. از جمله ركورد خود من به عنوان امتيازآورترين بازيكن تاريخ nba در پلي‌آف. ضمن اينكه او خود را براي بازي در هشتمين فينال پياپي دوران حضورش در ليگ آماده مي‌كند. درباره لبران از من خيلي مي‌پرسند؛ اينكه بازي امروز او چقدر با دوران جواني‌اش متفاوت است؟ چند سال ديگر مي‌تواند به بازي كردن ادامه بدهد؟ چطور مي‌شود كه در زمين بازي چنين پردوام است؟ آيا او بهترين بازيكن تاريخ بسكتبال جهان است؟
لبران امروز بازيكني بسيار بهتر از دوران جواني خودش است. كمتر كسي هست كه بتواند نقش پررنگ او را در پيروزي كليولند كاواليرز بر بوستن سلتيكس در فينال كنفرانس شرق امسال انكار كند. داشتن چنان قدرتي صرفا موضوع مهارت نيست، بلكه داشتن ميل مسئوليت‌پذيري براي كشيدن بار تيم به دوش و احترام گذاشتن به تيم به عنوان يك رهبر است نه فقط يك بازيكن. بر عهده گرفتن اين مسئوليت نشانه حضور انساني سرشار از اعتماد به نفس، پختگي و نيروي دروني است. جلب احترام اعضاي تيم مردي را به تصوير مي‌كشد كه از شرايط هر بازي آگاه است، تمام وجود و توان خود را وقف تيم مي‌كند و بازيكنان بسان فرد و شخص برايش اهميت دارند. در عين حال، او خودش عضوي بزرگ‌تر از تيم است و اين همان چيزي است كه قهرماني مي‌آورد.
بر اساس اشتياق دروني و آنچه ما در پلي‌آف ديديم، لبران مي‌تواند هفت تا هشت فصل ديگر بازي كند و در آن دوران به احتمال فراوان ركورد امتيازآورترين بازيكن تاريخ nba را از چنگ من بيرون بكشد. اگر چنين شود، واكنش من همان خواهد بود كه پس از شكستن ركورد امتيازآورترين بازيكن پلي‌آف ديديم: خوش به حالش. هر وقت يك ركورد شكسته مي‌شود، همه از آن سود مي‌برند. چرا كه مرزهاي توان انسان بار ديگر جابه‌جا شده است. پرسش واقعي اين نيست كه آيا او مي‌تواند، بلكه اين است كه آيا مي‌خواهد تا سال‌ها همچنان به بازي كردن ادامه دهد. او چيزي براي ثابت كردن به خودش و ديگران باقي نگذاشته است و اگر همين امروز هم چهار گوشه زمين را به نشانه خداحافظي ببوسد، براي هميشه يكي از بهترين بازيكنان تاريخ خواهد بود.
ادامه دادن ورزش حرفه‌اي از 30 سالگي به بعد كار بزدل‌ها نيست. وقتي من در آن سن و سال بازي مي‌كردم، ناچار بودم براي روي فرم بودن در طول سال تلاش‌هاي آگاهانه داشته باشم. براي افزايش توان وزنه مي‌زدم، براي تقويت عضله‌هاي قلب طناب مي‌زدم و براي افزايش انعطاف بدن يوگا كار مي‌كردم. بازيكنان جوان‌تر شايد بتواند پس از پايان رقابت‌ها از قطار تمرين پياده شوند و در آستانه آغاز دوباره بازي‌ها رژيم تمريني سفت و سخت براي بازيابي توان بگيرند اما اين نسخه براي بازيكنان مسن‌تر جواب نمي‌دهد. آيا لبران مي‌خواهد به تمرين‌هاي سخت و پرفشار خود براي پنج يا هفت فصل ديگر ادامه بدهد؛ به ويژه با در نظر گرفتن سطح دستاوردها، ميزان دارايي‌ها و البته بچه‌هاي نوجوان خود در خانه؟ هر چه باشد، مهارت‌هاي او هم سرانجام رو به زوال مي‌رود و روزي فرامي‌رسد كه از بازي نكردن در سطح گذشته شاكي مي‌شود؛ حتي اگر سطح بازي‌اش از بسياري از بازيكنان بالاتر باشد.
هواداران دوست دارند هميشه درباره اينكه چه كسي بزرگ‌ترين بازيكن تاريخ است گمانه‌زني كنند. آيا لبران جيمز بزرگ‌تر از مايكل جردن يا كوبي برايانت است؟ آيا من بهتر از ويلت چمبرلين يا بيل راسل هستم؟ در حالي كه اين گمانه‌زني‌ها سرگرمي مورد علاقه دوستداران بسكتبال و روزنامه‌نگاران ورزشي است اما خود بازيكنان آن را دنيايي به شدت خسته‌كننده مي‌دانند. انگار كه بخواهي بگويي در مبارزه ميان اينها كدام برنده مي‌شود: هاوك‌آي (شاهين‌چشم) يا گرين ارو (پيكان سبز)؟ آكوامن يا ساب‌مارينر؟ (ابرقهرمانان دنياي كاميك)
در ورزش، يك بازيكن شيوه بازي، مهارت‌ها و حساسيت‌هاي خود را بر اساس دنيايي كه در آن رشد كرده پرورش مي‌دهد. روشي كه امروز بسكتبال بازي مي‌شود، با 10، 20 يا 30 سال پيش بسيار متفاوت است. بعد پاي ابتكارهاي ورزشي -براي بازيكنان و مربيان- به ميان آمد و همه چيز را دگرگون كرد. لبران يكي از بهترين بازيكنان امروز است و تلفيق هوش او با قدرت رهبري، لي‌آپ‌هاي قوي، ريباندهاي برتري‌جويانه و پاس‌هاي خط‌كشي‌شده هر بازي را به يك سطح ديگر مي‌رساند. درست مثل كارهايي كه مايكل جردن، جري وست، مجيك جانسن، لري برد و ديگران انجام مي‌دادند. در واقع، قابل توجه تمام آنها كه به پلي‌آف توجه مي‌كنند: بيل راسل هشت مرتبه پياپي به فينال nba رفت و هشت قهرماني به دست آورد.
بسكتبال شايد تنها ورزش دنياست كه هواداران به شكل كاملا تضميني در هر لحظه آن يك شاهكار ورزشي مي‌بينند. روز پنجشنبه لبران جيمز بار ديگر با رهبري تيم خود به سوي بزرگي نشان مي‌دهد كه چرا يك افسانه زنده است؛ فارغ از اينكه تيم او ببرد يا ببازد.»
- اين يادداشت پيش از بازي اول تيم‌هاي گلدن‌استيت وريرز و كليولند كاواليرز در فينال nba در بامداد روز جمعه نوشته شده است؛ جايي كه امتيازهاي دو تيم در وقت عادي روي عدد 107 مساوي شد و گلدن‌استيت بازي را در وقت اضافي 124 به 114 به سود خود پايان داد.