وریدهای واریسی فقط مشکل زیبایی نیستند، بلکه می‌توانند مجموعه‌ای از علائم آزارنده از احساس سنگینی و در مبهم در پاها تا حس خارش، سوزش یا ذق دق کردن را ایجاد کنند.
واریس معمولا ناشی از اختلال کار دریچه‌های یکطرفه‌ای است که درون وریدها یا سیاهرگ‌ها قرار دارند.
در شرایط معمول، این دریچه‌های یک طرفه مانع از بازگشت جریان خون به عقب می‌شوند و به رساندن خون از پاها به سمت بالا به قلب کمک می‌کنند. اما اگر این دریچه‌ها بدشکلی پیدا کنند، به درستی بسته نمی‌شوند. در نتیجه خون به عقب پس می‌زند و درون تجمع پیدا می‌کند و باعث گشاد و نازک شدن دیواره ورید می‌شود. پارگی این دیواره نازک شده ممکن است خونریزی زیرپوستی ایجاد کند.
افرادی که دچار وریدهای واریسی هستند ممکن است دچار عارضه‌ای التهابی به نام فلبیت شوند. این عارضه التهابی ممکن است باعث شود که خون جمع شده درون وریدها لخته شوند و به‌اصطلاح ترمبوز به وجود آید. این عارضه دردناک را که «ترمبوفلبیت سطحی» می‌نامند ممکن است به‌صورت یک توده سخت و حساس روی ساق پا احساس شود.
ترمبوفلبیت به نوبه خود می‌تواند عامل زمینه‌ساز یک عارضه وخیم‌تر یعنی «ترمبوز وریدهای عمقی» (DVT) پا شود که در آن لخته از وریدهای سطحی به سیستم وریدی عمقی گسترش می‌یابد.
یک عارضه دیگر وریدهای واریسی آسیب دیدن پوست پا است. واریس‌های مزمن ممکن است به زخم‌های پوستی ایجاد کنند که به‌سادگی بهبود پیدا نمی‌کند.