مراسم افطاری اهالی مطبوعات در سه‌شنبه‌شب، پر از تازگی دیدارها و همبستگی اعـضای انجمن روزنامه‌نگاران تهران بود. از زمانی که انجمن صنفی روزنامه‌نگاران در سال88 به دستور دستگاه قضایی بسته شد، تا افطاری سه‌شنبه‌شب، این نخستین‌بار بود که اصحاب رسانه دور هم جمع می‌شدند. دیدن همکارها و دوستان دیرین مراسم را تا پاسی از شب به‌درازا کشاند. هر گوشه عده‌ای همدیگر را به آغوش می‌کشیدند و به حال و احوال کوتاه می‌پرداختند. بچه‌های روزنامه‌نگاران از میانه مهمان‌ها بازی کودکانه خود را دنبال می‌کردند و بزرگ‌ترها بعد از افطار به حرفهای سخنرانان گوش می‌دادند. مهمان‌های این افطاری حدود 300روزنامه‌نگار و مدیران مسئول روزنامه‌های سراسری بودند که پس از پایان ساعت صفحه‌بندی و ارسال فایل صفحات به چاپخانه در مجموعه ورزشی «تلاش» جمع شدند. این افطاری به همت انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران که سال گذشته شکل گرفت، برگزار شد. علی ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی، احمد مسجدجامعی و زهرا نژادبهرام نمایندگان شورای شهر و مصطفی کواکبیان و الیاس حضرتی نمایندگان مجلس مهمانان وی‍ژه این مراسم بودند.
به‌گزارش همشهری، در مراسم افطاری اهالی انجمن صنفی کارگری روزنامه‌نگاران استان تهران، عباس عبدی، رئیس هیأت مدیره انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران گفت: این جلسه فقط برای دورهم جمع شدن اعضا برگزار شده است. ما اینجا یک مستأجریم و امیدواریم که به‌زودی انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران به جایگاه اصلی خود بازگردد. همه ما در واقع عضو آن انجمن هستیم و دوست داریم روزنامه‌نگاران یک خانواده ایرانی باشند نه یک خانواده تهرانی. از برگزار‌کنندگان افطاری تشکر می‌کنم چون باعث شدند بسیاری از روزنامه‌نگاران پس از ۱۰سال فاصله‌ای که انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران تعطیل شده، یکجا جمع شوند. امیدوارم که جلسات اینچنینی باعث قدرت‌یافتن نهاد صنفی روزنامه‌نگارانی شوند که هیچ‌گاه اینچنین تضعیف نشده بود. امیدوارم در کنار هم نهادی را تشکیل دهیم که شایسته آن هستیم. من نمی‌خواهم بگویم آنچه هم‌اکنون در مورد این صنف اتفاق افتاده، همه‌اش تقصیر حکومت است، ما اگر بیشتر اتحاد داشته باشیم، می‌توانیم از منافع خودمان که بسط آزادی مسئولانه است، حمایت کنیم.
ماشاء‌الله شمس‌الواعظین، رئیس هیأت مدیره انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران هم در ادامه این مراسم افطاری بعد از درخواست از حاضران برای تشویق استادان قدیمی روزنامه‌نگاری که در جمع حاضر بودند، گفت: از افتخارات من این است که آموزش‌های روزنامه‌نگاری زیادی از اساتیدی که در این مراسم حضور یافته‌اند گرفته‌ام و تا زنده هستم از حضورشان استفاده خواهم کرد.
او گفت: انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران تقاضایی جز بازگشایی به‌منظور برگزاری مجمع عمومی عادی و فوق‌العاده برای انتخاب هیأت مدیره جدید و واگذاری مسئولیت به نسل بعدی ندارد. هیأت مدیره انجمن صنفی روزنامه‌نگاران خواسته‌ای بسیار ساده، صمیمی و معمولی دارد. در این انجمن صنفی افراد هرگز نمی‌خواهند که مادام‌العمر متصدی امور شوند. هنوز سایه مطالبات بحق روزنامه‌نگاران نسل قبل از من در مورد وضعیت سندیکای روزنامه‌نگاران ایران که پیش از انقلاب دایر بود، بر سر من یکی سنگینی می‌کند؛ مطالبه انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران با ۴هزار عضو پیوسته نیز بحق است و امیدوارم صدای آنها را مسئولان دستگاه قضا بشنود.
او بخش دیگری از سخنانش را به مطالبات صنفی که به‌صورت سراسری نادیده گرفته می‌شود، معطوف کرد و افزود: جامعه ایران انباشتی از مسائل را به‌صورت کاملا پی‌در‌پی به‌دنبال خود می‌کشد و هر نسلی که به‌وجود می‌آید با کوهی از مطالبات تحقق‌نیافته و مسائل معلق روبه‌روست. انباشت مطالبات برای حکومت‌ها و دولت‌ها و تأخیر امور خطرناک است. بهتر است یک‌جایی این چرخه متوقف شود. مطالبه سندیکاها و انجمن‌ها تا زمانی که رسیدگی نشود، بر جای خود باقی خواهد ماند. تقاضا دارم مسئولان به خواسته‌های اصناف توجه کنند. انباشت مطالبات و تعلیق امور منجر به فراموشی در مردم نمی‌شود. پاسخ به این مطالبات اوضاع کشور را عادی خواهد کرد.
وی گفت: سال تاسیس سندیکای روزنامه‌نگاران مصر 1864 میلادی است. مکتب روزنامه‌نگاری در مصر هنوز صادر‌کننده روزنامه‌نگار حرفهای در خاورمیانه و جهان عرب است. اکثر خبرنگاران شبکه‌های تلویزیونی معتبر در کلاس روزنامه‌نگاری مصر درس آموخته‌اند. پیش از انقلاب ایران، سندیکای روزنامه‌نگاران ایران با 2روزنامه اگرچه رقیب کیهان و اطلاعات، همسطح روزنامه‌نگاری در کشور‌های منطقه بودند، آنها همسطح روزنامه الاهرام مصر بودند و روزنامه‌نگاری مدرن را در کشور مدیریت می‌کردند. نباید بگذاریم مطالبات روزنامه‌نگاران به نقطه 40سال پیش برگردد.
فریدون صدیقی، از پیشکسوتان و استادان روزنامه‌نگاری هم در انتهای این مراسم خطاب به حاضران و روزنامه‌نگاران جوان گفت: هزار سال پیش ما هم مثل شما جوان خوش‌تیپ و سیگاری و باسواد بودیم، بعد کم‌کم جمع‌مان انبوه شد تا شما هم آمدید. خرسند و پر از ادب و احترامم که شما هم هر روز متکثر، انبوه و بی‌شمار می‌شوید. هر جایی که بشود که صدایی را فریاد زد و نوشت، جمعی از شما هستید. یادی کنم از بزرگانی که در چند سال اخیر جان‌باختند مثل مهدی سحابی، علیرضا فرهمند، حسین قندی، احمد حیدری و بسیاری از بزرگان که آن‌سوی آب رفتند. آرزو می‌کنم هزار سال بعد که شما هستید، بی‌شمارتر از اکنون باشید. این مراسم با عکس یادگاری جمعی روزنامه‌نگاران به پایان رسید.
خانواده روزنامه‌نگاران
سه‌شنبه شب انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران به مهم‌ترین رسالت خود که ایجاد همبستگی و تجدید دوستی‌ها بین روزنامه نگاران است، با برگزاری مراسم افطار و گرد هم آوردن بیش از 300روزنامه نگار و فعال رسانه‌ای عمل کرد. هر نهاد صنفی جدای از پیگیری خواسته‌ها و چالش‌های اعضا خود، مهم‌ترین نقشی که می‌تواند بازی کند، تقویت حس همدلی بین فعالان صنف خود است و در مراسم افطار دو شب قبل، انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران این کار را به بهترین شکل به نمایش گذاشت؛ اگر چه در این مراسم جای بسیاری از فعالان رسانه‌ای و روزنامه نگاران خالی بود اما نفس تلاش برای تجدید دیدارهای صنفی شبی به یادماندی را در صنف روزنامه‌نگاران نقش زد. در این مراسم به دفعات می‌شد برق شادی را در چشمان حاضرانی که دوستان قدیمی یشان را بعد از مدتی می‌دیدند و آنها را در آغوش می‌کشیدند، نظاره کرد.
گردهمایی که با همراهی نسل‌های مختلف فعالان صنف رسانه از روزنامه نویسان قدیمی تا خبرنگاران جوان همراه شده بود و در این بین دیدار و روبه‌رو شدن با روزنامه‌نگاران کهنه کار و استادان قدیمی، لحظه‌های به یاد ماندنی را برای حاضران رقم زد. روزنامه نگارانی که شاید جمع زیادی از آنها ماه‌ها و حتی سال‌ها بود که از حال و روز هم چندان خبری نداشتند و در این مهمانی صنفی توانستند از حال و روز هم مطلع شوند و از گذشته‌ها یاد کنند. عده‌ای حتی با فرزندانشان به مراسم آمده بودند و چه چیزی می‌تواند قشنگ‌تر از این باشد که زندگی شاد یک دوست قدیمی و همکار را از نزدیک ببینید.
نکته جالب دیگری که در گردهمایی انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران رقم خورد، خبر گرفتن از حال و روز کاری دوستان بود، این یک واقعیت تلخ است که مشغله‌های روزانه زندگی شهری دوستان و دوستی‌ها را از هم دور می‌کند و این مهمانی فضایی را ایجاد کرد تا خیلی از فعالان رسانه از این با خبر شوند که کدام دوست بی‌کار است و کدام دوست گرفتاری‌هایی دارد؛ اتفاقی که می‌تواند تلنگری صنفی برای به فکر هم بودن باشد.
در سال‌هایی که انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران فعال بود، این تجدید دیدارها هر از گاهی با برگزاری نشست‌ها و مراسمی که در ساختمان انجمن برگزار می‌شد، اتفاق می‌افتاد ولی سال‌ها بود که با تعطیلی انجمن دیگر خبری از آن نبود تا اینکه مراسم دو شب قبل، خیلی‌ها را یاد آن روزهای قدیمی انداخت. سال‌ها بود که روزنامه نگاران ایران در این سطح دور هم جمع نشده بودند و مراسم افطار انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران به خیلی از حاضران و حتی فعالان رسانه‌ای که از شبکه‌های اجتماعی گردهمایی را دنبال می‌کردند، این تلنگر را زد که «روزنامه نگاران و فعالان رسانه» در ایران زنده هستند، اگرچه که ممکن است کمی ضعیف شده باشند ولی می‌توانند در یک چشم به هم زدن در کنار هم جمع شوند و یک «ما» را بسازند.
روزنامه نگارانی که در سالن تلاش برای افطار و تجدید دیدار دوستانه گردهم آمده بودند وقتی برای عکس یادگاری در کنار هم ایستادند، خیلی خوب متوجه شدند که با وجود همه رقابت‌های کاری، رفاقت‌های عمیق دارند و تنها نیستند و یک خانواده‌اند و وقتی با هم باشند می‌توانند در راستای مهم‌ترین رسالت خود که تحقق آزادی، استقلال مردم و کشور و ایجاد امید و نشاط عمومی است گام بردارند.