در حرکت پیاده، ملاحظه و مشاهده امکان‌پذیر است. ملاحظه نارسایی‌های فضای سبز، مشاهده چاله‌ها و عیوب معابر با مشاهده در حال سواره، به‌خوبی امکان‌پذیر نیست. به‌عبارت دیگر ملاحظه «یک به یک» واقعیات و فکت‌های شهری، اشکالات و معایب را به‌درستی امکان‌پذیر می‌سازد.
حرکت پیاده امکان شناسایی برخی فضاهای رها شده و گم شده را فراهم می‌کند. در تجربه شخصی، برخی فضاهای شهری را دیده‌ام که توسط پیمانکاران مورد استفاده قرار گرفته‌اند؛ بدون اینکه حقوق شهرداری را در ازای بهره‌برداری از فضاهای یادشده بپردازند.
یا اینکه ساختمانی متعلق به شهرداری در گذشته بدون طی مراحل اداری- قانونی به یک سازمان مردم نهاد واگذار شده بود؛ ساختمانی در چند طبقه و مساحتی قابل توجه که می‌تواند با رعایت ملاحظات اداری و قانونی در اختیار سمن‌های متعددی قرار گیرد نه صرفا به یک سمن اختصاص یابد.
و باز ملاحظه شد که یک سوله ورزشی بدون رعایت ترتیبات مالی در اختیار یک بهره‌بردار خصوصی قرار گرفته و بدون پرداخت وجهی، سال‌ها بهره‌برداری شده که پرونده آن جهت اعاده حقوق شهرداری در حال پیگیری است. پیاده‌روی موجب می‌شود حضور مردم و بهره‌برداری از فضای شهری را بی‌واسطه دید و در معرض دیدگاه‌ها، نظرات و پیشنهادهای آنها قرار گرفت و در برنامه‌های آتی مورد توجه قرار داد.
همچنین این حضور در میدان و رودررویی با شهر و شهروندان در شهروندان احساس اعتماد و آرامشی را به‌وجود می‌آورد که در تعاملات آتی، قابل بهره‌برداری است؛ تعاملاتی که موجبات مشارکت مؤثر مردم را در اداره شهر فراهم خواهد آورد.
با توجه به امتیازات حضور پیاده شهرداران در محله‌ها و واحدهای همسایگی، پیشنهاد می‌شود روزانه، وقتی را شهرداران به این امر اختصاص دهند. «پیاده در شهر»، مدیریت شهری را به مردم نزدیک و قابل اعتماد می‌سازد و برای مدیریت شهری امکان شناخت بی‌واسطه و بی‌ملاحظه از شهر را فراهم می‌کند.