به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، نام این سینماگر فرانسوی همواره با مستند «شوآ» محصول سال ۱۹۸۵ گره خورده است، اثری با مدت زمان بیش از ۹ ساعت که نتیجه ۱۱ سال پژوهش و مستندسازی او از موضوع هولوکاست بوده است.
این مستند ۵۴۴ دقیقه‌ای (۹ ساعت و چهار دقیقه) که به عنوان یکی از بلندترین فیلم‌های تاریخ سینما شناخته می‌شود شامل مصاحبه‌های این کارگردان در اردوگاه‌های مرگ در لهستان است و غالبا با دوربین مخفی ضبط شده است. این فیلم جوایز فراوانی کسب کرد و البته انتقاداتی را نیز در لهستان و آمریکا به همراه داشت.
«لنزمن» بعدها از آرشیو بزرگ ۳۵۰ ساعته خود برای مستند «شوآ» برای پرداختن به دیگر داستان‌های مربوط به هولوکاست استفاده کرد و در سال ۲۰۰۱ مستندی تحت عنوان «اردوگاه مرگ سوبیبور: ساعت ۴ بعد از ظهر ۱۴ اکتبر ۱۹۴۳» را ساخت و این فیلم در بخش غیررقابتی جشنواره کن آن سال رونمایی شد.
در ان زمان یکی از شبکه‌های تلویزیونی آمریکا برای ساخت فیلم بلند "فرار از سوبیبور» سرمایه‌گذاری کرده بود اما «لنزمن» قصد داشت نسخه مستند این داستان را بر اساس یک تک مصاحبه بسازد.
وی همواره مخالف سرسخت فیلم داستانی بلند برای پرداختن به موضوع هولوکاست بود و معتقد بود هولوکاست را هرگز نباید از دریچه داستانی نگاه کرد و "تصویر خلاقیت را نابود می‌کند".
تکنیک «لنزمن» در ساخت آثارش بسیار جالب بود چرا که وی به گفته برخی از افراد از خشونت نیز برای مجبور کردن مصاحبه شونده‌های خود استفاده می‌کرد تا آنها را وادار کند وحشتناک‌ترین تجارب را به یاد آورند.
«بازدید کننده‌ای از لیوینگ» (۱۹۹۷)، «گزارش کارسکی» (۲۰۱۰) و «آخرین ستمگر» (۲۰۱۳) از جمه فیلم‌های دیگر از آثار «گلود لنزمن» هستند که بر اساس مجموعه مصاحبه‌های وی در مستند «شوآ» ساخته شده‌اند.
مستند «شوآ» تاثیر بسزایی بر روی مورخان و دانشجویان موضوع هولوکاست ایجاد کرد اما تماشای آن تنها به تلویزیون و جشنواره‌ها محدود شد و هرگز همچون فیلم‌های پرهزینه‌ای چون «فهرست شیندلر» و «انتخاب سوفی» در سطح گسترده اکران نشد.
«کلود لنزمن» ۲۷ نوامبر ۱۹۲۵ در خانواده‌ای یهودی در پاریس متولد شد. والدینش وقتی وی تنها ۱۲ سال داشت از هم جدا شدند و او به همراه خواهر، برادر و پدرش به زندگی در منطقه "اوورنی" فرانسه ادامه دادند.
«لنزمن» در سن ۱۸ سالگی و در جریان اشغال فرانسه به جریان کمونیست‌های مقاومت ملحق شد و همراه پدر و برادرش مبارزه می‌کرد و به سختی از دست نیروهای گشتاپو گریخت. مادر او نیز چندین بار دستگیر شد اما توانست از دست نازی‌های آلمانی فرار کند. گرچه «لنزمن» خودش هیچگاه دستگیر نشد اما تجارب وی در طول آن سالها دستمایه ساخت مستند «شوآ» شد.
پس از جنگ وی به تحصیل در رشته فلسفه در دانشگاه توبینگن آلمان پرداخت و مدتی هم در دانشگاه آزاد برلین تدریس می‌کرد. «لنزمن» سپس به عنوان ژورنالیست نشریه «لوموند» درحوزه آلمان شرقی شروع به فعالیت کرد و به دعوت «ژان پل سارتر» برای همکاری در مجله «عصر جدید» دعوت شد و به عنوان دوست نزدیک «سارتر» و «سیمون دو بووار» به عنوان یکی ازچهره‌های نخبه چریان چپ‌گرای فرانسه شناخته شد که از مخالفان جدی جنگ فرانسه در الجزایر بود.
وی در سال ۲۰۱۳ موفق به کسب جایزه خرس طلای افتخاری از جشنواره برلین شد و در سال ۲۰۰۶ نیز نشان لژیون دونور فرانسه را دریافت کرد.