ولادیمیر ایلیچ لنین و آنتونیو گرامشی هر دو، از این اصطلاح علیه کسانی استفاده می‌کردند که اعتقاد داشتند کاپیتالیسم خواه ناخواه سقوط می‌کند و شرایط لازم حتی بدون وجوه حزبی انقلابی، برای سوسیالیسم آماده خواهد شد.
عده‌ای هم از آن علیه وعده‌های لنینیسم استفاده می‌کردند که ادعا داشت تحولات اقتصادی سوسیالیستی لاجرم آزادی، پیشرفت و عدالت اجتماعی را به ارمغان می‌آورد و این وعده‌ای بود که کاپیتالیسم نیز پس از فروپاشی دیوار برلین به آن اشاره کرد.
در واقع تجربة تحقق نیافتن هیچ یک از این وعده‌ها باعث شد تا کسانی که دست‌اندرکار مطالعات سینمایی و تلویزیونی بودند و گمان می‌کردند وجه تولید کاپیتالیستی به طرزی خودکار باعث کاهش فعالیت‌های نژادپرستانه، ضد جنسیت و یا فردگرایانه خواهد شد، در دیدگاه‌های خود تجدید نظر کنند.
Clay Steinman *