ولادیمیر پراپ (Vladimir Yakovlevich Propp) در کتابش، ریخت‌شناسی قصه‌های فولکور که نخستین بار در سال ۱۹۲۸ منتشر شد، ژانر داستان عامیانه را با اشاره به نقش‌های شخصیت و واحدها یا وظایف و کارکردهای روایی تکرار شونده که در سراسر جان مشابه هستند، تعیین کرد.
گروه‌های شخصیت‌ها، بعداً در واحدهای روایی شرکت می‌کنند تا یک داستان را شکل دهند. با این حال این تجزیه و تحلیل به شدت رسمی و مربوط به همزمانی، امکان طبقه‌بندی شخصیت‌های مکرر در داستان‌های عامیانه را در فهرستی بین‌المللی فراهم می‌کند.
محققان سینما از تجزیه و تحلیل صرفی پراپ برای درک ساختار روایی سینما استفاده کرده‌اند.
با این حال این داستان‌ها، که آن‌قدر تجزیه و تحلیل شده بودند، موقعیت و ظرایف خود را از دست دادند؛ نکته‌ای که کلود لوی اشتراوس در دهه شصت از آن انتقاد کرد.
پراپ در واقع شکل‌گیری تاریخی و استفاده از چنین داستان‌هایی را در جلد دوم کتاب خود با عنوان ریشه‌های تاریخی قصه‌های پریان، که به عنوان بخش نهایی ساخت واژه شروع کرد و در سال ۱۹۴۶ به صورت نسخه‌ای ناکامل در شوروی منتشر شده بود، بررسی کرده بود. این کتاب مدتی بعد به سایر زبان‌های اروپایی ترجمه شد. او در این کتاب سیستم رسمی کار قبلی خود را به ریشه‌های داستانی عامیانه در آداب و مراسم تاریخی و تفسیر و تعبیر مربوط به قوم‌نگاری پیوند می‌دهد.
GARY McDONOGH*