به گزارش همشهری، نتیجه یک پژوهش در مؤسسه مطالعات و پژوهش‌های بازرگانی وابسته به وزارت صنعت، معدن و تجارت نشان می‌دهد با گذشت 7سال از زمان اجرای قانون هدفمندی یارانه‌ها از آذرماه سال 1389تاکنون نه‌تنها پرداخت یارانه نقدی 45هزار و 500تومانی به 75میلیون شهروند ایرانی، دولت را با کسری بودجه مواجه کرده، بلکه امنیت غذایی خانوارهای ایرانی را هم به خطر انداخته است به‌گونه‌ای که مصرف سرانه اقلام خوراکی ضروری که 70درصد از کالری دریافتی خانوارهای ایرانی را تشکیل می‌دهد در فاصله سال‌های 85تا 95به‌طور مستمر کاهش یافته است.
براساس این گزارش، سرانه مصرف کالاهای اساسی پرمصرف هر شهروند ایرانی ازجمله ماکارونی در فاصله سال‌های 89تا 95معادل 800گرم، برنج 7.9کیلوگرم، نان 2.1کیلوگرم، گوشت قرمز 1.5کیلوگرم، گوشت سفید 1.1کیلوگرم، تخم مرغ 600گرم، لبنیات 19.1کیلوگرم، روغن نباتی 2.1کیلوگرم، سیب‌زمینی 1.5کیلوگرم، حبوبات 1.7کیلوگرم و قندوشکر 2.8کیلوگرم کم شده است. این تحقیق نشان می‌دهد در نتیجه اجرای طرح هدفمندی یارانه‌ها جمعیت فقیر شهری ایران از 14درصد در سال 1389به 33درصد در سال 1395افزایش یافته و درصد فقرای روستایی هم در این مدت از 15درصد به 25درصد رسیده است.
مؤسسه مطالعات و پژوهش‌های بازرگانی می‌گوید: با گذشت 7سال از اجرای قانون هدفمندی یارانه‌ها، تأثیر مثبتی بر مصرف اقلام اساسی خوراکی‌ها نزد خانوارهای ایرانی دیده نمی‌شود و همچنان بر تعداد فقرای جامعه هم در روستاها و هم در شهرها افزوده می‌شود؛ به‌ویژه اینکه کاهش مصرف خوراکی‌ها عمدتا در بین خانوارهای کم‌درآمد رخ داده و به همین دلیل پیشنهاد شده تا شیوه پرداخت یارانه‌ها به‌دلیل کمبود شدید بودجه یارانه‌های نقدی مورد بازنگری قرار گیرد.
این نهاد تحقیقاتی در گزارش خود پیشنهاد داده به‌دلیل یکسان‌نبودن خانوارهای فقیر، ابتدا فقرا بر حسب ویژگی‌هایی چون فقرای شهری و روستایی، نوع شغل سرپرست خانوار، جنسیت سرپرست خانوار، طبقات اجتماعی سرپرست خانوار شامل بی‌سرپرست، بدسرپرست و نظایر آن تفکیک شوند و متناسب با وضعیت هر گروه سیاست یارانه‌ای جداگانه شبیه ارائه کوپن غذایی، یارانه به اقلام خاص و کوپن تخفیف قیمت پرداخت شود، زیرا به باور کارشناسان این مؤسسه، اجرای سیاست یکسان برای همه ممکن نیست.