استخوان‌های دست‌ها در مجموع تقریباً یک‌چهارم شمار کل استخوان‌های بدن را تشکیل می‌دهند.
۳۴ عضله حرکات انگشتان را کنترل می‌کنند در کف دست و ساعد قرار دارند. تعجب‌آور این است که عضله‌ای در خود انگشتان وجود ندارد. حدود یک‌چهارم قشر حرکتی مغز به عضلات دست‌ها اختصاص دارد.
عضلات به‌وسیله تاندون یا زردپی که از رشته‌های مستحکم بافت همبند ساخته شده‌اند، به استخوان‌ها متصل می‌شوند. هنگامی‌که عضله منقبض می‌شود، تاندون را می‌کشد و تاندون نیز به‌نوبه خود استخوان را می‌کشد و آن را به حرکت درمی‌آورد. تاندون‌ها علاوه به حرکت درآوردن استخوان‌ها مفاصل شما را هم پایدار می‌کنند.
لیگامان‌ها یا رباط‌ها استخوان‌ها را به هم متصل می‌کنند و آن‌ها را در هم‌آرایی درستی قرار می‌دهند. لیگامان‌ها که در هر طرف مفاصل انگشت شما قرار دارند از انحراف جانبی مفصل جلوگیری می‌کنند و لیگامان‌هایی که در طول کف دست شما گسترده شده‌اند، مانع از خم شدن بیش‌ازحد انگشتان به عقب می‌شوند.
تاندون‌ها و لیگامان‌ها از فیبرهای ساخته‌شده از کلاژن- پروتئینی که به آن‌ها استحکام و انعطاف‌پذیری برای انجام کارکردهای مجزا را می‌دهند- ساخته‌شده‌اند. ازآنجایی‌که این بافت‌های فیبری خون‌رسانی کمی دارند، آسیب‌های تاندون‌ها و لیگامان‌ّها به آهستگی بهبود می‌یابند.
تاندون‌ها در دست عمدتاً به‌وسیله غلاف‌های محافظی پیچیده شده‌اند که شبیه یک بادکنک بدون باد هستند. پوشش درونی این غلاف که سینوویوم خوانده می‌شود، یک مایع شفاف لغزنده تولید می‌کند که مایع سینوویال خوانده می‌شود. مفاصل نیز با سینوویوم پوشیده شده و با مایع سینوویال پر می‌شود.
این مایع حیاتی باعث لغزنده سازی تاندون‌ها و مفصل می‌شود و حرکت بدون اصطکاک انگشتان را امکان‌پذیر می‌کند. این مایع همچنین مواد مغذی را به استخوان‌ها و غضروف مجاور می‌رساند. غضروف، یک بافت محکم و تا حدی کشسان، سطوح مفصل را می‌پوشاند و سطح هموار و لیز برای حرکت فراهم می‌کند.
سه عصب عمده شامل عصب رادیال (زند زیرین)، مدین (میانی) و اولنار (زند زبرین) دست را به کار می‌اندازند. عصب مدین که از مچ می‌گذارد، از این لحاظ موردتوجه است که فشار بر روی آن باعث نشانگان تونل مچی می‌شود که یکی از شایع‌ترین و ناتوان‌کننده‌ترین عوارض دست است.