به گزارش ايسنا؛ علیرضا عزیزی درباره فعالیت‌های انجام‌شده این مجموعه گفت: با برنامه‌ریزی‌هایی که از قبل انجام شده بود در مجموعه موزه دیدی، در شمال کشور (محمودآباد) گرد هم آمدیم. با توجه به هشت سال فعالیتی که روی پروژه «من، سهراب سپهری» انجام شد باید بگویم این مجموعه از نظر تنوع در حوزه‌های فرهنگی و میزان مشارکت هنرمندان در این مجموعه پروژه فرهنگی بزرگی محسوب می‌شود.
او افزود: سال ۱۳۹۰ با اولین دیداری که من با خانواده سپهری داشتم باعث این شد که شروع پروژه عظیم و بزرگی رقم بخورد و امسال در سال ۹۷ و ابتدای سال ۹۸ که ما تولید این محصولات را آغاز می‌کنیم در حقیقت هشت سال درگیر این پروژه بوده‌ایم و در بخش‌های مختلف محصولات متنوع و متعددی را بر مبنای همان عدد تمثیلی هشت که از «هشت کتاب» سهراب سپهری می‌آید در نظر گرفتیم؛ یعنی هشت عنوان کتاب، هشت عنوان آلبوم صوتی و موسیقی و هشت عنوان فیلم مستند.
عزیزی با بیان این‌که در کنار این مجموعه، به مناسبت ۹۰ سالگی سهراب سپهری یک نمایشگاه با ۹۰ اثر از هنرمندان شهیر کشورمان از سه نسل شامل پیشگامان، نسل میانه و نسل جوان‌ها که همه نگاه‌های متفاوتی را از سهراب سپهری ترسیم کرده‌اند، برگزار کرده‌اند گفت: این ۹۰ اثر برای ۹۰ سالگی باید در یک فضای فرهنگی متفاوت عرضه می‌شد که با بررسی‌هایی که ستاد بزرگداشت سهراب سپهری از سال قبل انجام داد این اتفاق افتاد.
مدیر پروژه فرهنگی سهراب سپهری افزود: دکتر صدری هاشمی، دکتر کاظمیان و من، مدیریت این پروژه ستادی را تشکیل دادیم. همچنین از مشاوره و راهنمایی‌های هشت نفر از افراد برجسته کشور در بخش بزرگداشت استفاده کردیم که شامل پنج عضو هیات علمی و سه عضو هیات مرکزی بودند. محمدعلی سجادی در بخش مستند، پیروز ارجمند در بخش موسیقی، مهدی حسینی در بخش هنرهای تجسمی، جواد یحیوی سخنگوی مجموعه در بزرگداشت، و لی‌لی کریمان از اعضای هیات علمی ادبی بودند، همچنین منوچهر معتبر از نقاشان معتبر کشور که آثارش در نمایشگاه وجود داشت.
عزیزی با بیان این‌که در بخشی که از سال ۹۰ شروع کردیم، از ۳۰۰ نفر اطلاعات کسب کردیم که ۱۵۰ نفر مصاحبه‌های تصویری انجام داده بودند و برخی از آن‌ها را از دست داده‌ایم، اظهار کرد: سعی کردیم هر کس اگر حتی یک شب را هم با سهراب سپهری هم‌نشینی داشته است از خاطراتش استفاده کنیم. البته تعدادی از این افراد هم با سهراب سپهری دوستی نزدیک داشتند یا از بستگان او بودند.
مدیر پروژه فرهنگی سهراب سپهری سپس بیان کرد: «چه کسی بود صدا زد سهراب» نام یکی از فیلم‌های مستند ماست. در این مجموعه، فرهنگ شفاهی، مکتوب و تصویری درباره سهراب سپهری موجود است. دو کتاب آماده داریم که کارهای اداری آن‌ها انجام شده شامل «دایی جون سهراب» نوشته مهدی قراچه‌داغی بزرگترین خواهرزاده سهراب سپهری و دلیل انتخاب عنوان این اثر این است که همه خواهرزاده‌های سهراب او را «دایی جون» صدا می‌کردند. کتاب دوم هم اثر محمد فیلسوفی همکلاسی قدیم سهراب سپهری است و نگاه یک همکلاسی به سهراب را روایت کرده است.
او افزود: از دیگر کتاب‌هایی که در این مجموعه وجود دارند نامه‌های سهراب به دوستانش و نامه‌های دوستان سهراب به اوست. در کتاب «تنها، تنها» هم ۱۰۸ مورد از تنهایی‌های سهراب را جمع‌آوری کرده‌ایم. همچنین اثر دیگر «من و سهراب خان و دیگران» نوشته خود من است که تجربیاتم را در این هشت سال با این ۳۵۰ نفر جمع‌آوری کرده‌ام. مجموعه نقاشی‌های سهراب سپهری که توسط مهدی حسینی گردآوری شده است و طراحی‌های سهراب سپهری از دیگر آثار این مجموعه هستند. امیدواریم از نظر اطلاعات تاریخی که در این مجموعه وجود دارد که البته شاید بخشی از آن‌ها قبلا هم در جای دیگری منتشر شده باشد به عنوان اندیشه‌های سهراب در ۹۰ سالگی او موثر واقع شود.
او در ادامه درباره آلبوم‌های موسیقی موجود در این مجموعه گفت: شش عزیز خوش‌صدا از جمع سینماگران و گویندگان در دکلمه‌خوانی این مجموعه فعالیت داشته‌اند که از جمله آن‌ها می‌توان به ژرژ پطروسی، امیر آقایی، فرخ نعمتی، مسعود رایگان، رویا تیموریان و امین تارخ اشاره کرد. همچنین آهنگ‌سازان آن‌ها نیز پیروز ارجمند، بهزاد عبدی، آریا عظیمی‌نژاد و ... بوده‌اند.
او افزود: هدف این ۹۰ سالگی این بود که ما بخشی از ماکت‌ها و آلبوم‌ها را نمایش دهیم. از ویژگی‌های نمایشگاه موزه دیدی هم این بود که این ۹۰ اثر در مجموعه «من، سهراب سپهری» در حالی آغاز به کار کرد که هنرمندان آن‌ها نیز در رونمایی شرکت داشتند.
عزیزی سپس از دیگر هنرمندان این مجموعه یاد کرد و گفت: پوستر نمایشگاه توسط بزرگمهر حسین‌پور، پوستر بزرگداشت ۹۰ سالگی توسط محمد احصایی، آرم گرافیتی توسط کوشا موسوی و آرم مجموعه محصولات توسط سعید نقاشیان طراحی شده است.
او در انتها بیان کرد: شخصیت سهراب در تمام شعرها و نقاشی‌هایش وجود دارد و نزدیک‌ترین چیزی که می‌توانم بعد از این هشت سال درباره سهراب بگویم این است که انگار او قطعه‌ای گمشده دارد و هیچ وقت تمام نمی‌شود. امیدواریم با انتشار این‌ها ایده‌های بیشتری از سهراب گرفته شود چرا که او از نادر هنرمندانی است که جدای از هنرهایش فردی فرهیخته و شریف بود.