از طرفی صبح‌ها رفتگر سر کوچه، به من لبخند می‌زد و اهالی محل، برای درمان خمیدگی تنه‌ی درخت نارون جلسه می‌گذاشتند و چه‌کنم چه‌کنم می‌کردند. از سویی، در این‌طرف ترازو، کلی اسلحه و آتش و نفرت، سنگینی می‌کرد و از سوی دیگر و در آن کفه‌ی ترازو، کلی مهربانی و عشق، عطر می‌افشاند.
نمی‌دانستم از این دنیای پر از سیاهی، باید احساس تنفر کنم و یا به این‌همه نور و روشنایی بنازم!
خلاصه تکلیفم با این‌همه فراز و نشیب، مشخص نبود؛ به‌خصوص که فکر می‌کردم در سیاه‌کردن این آسمان آبی، کودکان و نوجوانان سراسر جهان هم کاملاً بی‌تقصیرند. تازه، آتش این معرکه، دامن بسیاری از کودکان و نوجوانان بی‌گناه را هم گرفته بود.
فکر می‌کردم در این روزگار ما چه نقش مؤثری می‌توانیم ایفا کنیم؟ تا این‌که همین چند روز پیش، در وب‌گردی‌های گاه‌و‌بی‌گاهم، به تصویرگری‌هایی از «مرشد میشو» برخوردم. او تصویرگری بنگلادشی و ساکن داکا است. انگار دل او هم از دیدن این‌همه تصویر زشت، به‌درد آمده؛ اما دست روی دست نگذاشته و با هنرش، جهانی را خلق کرده بود که آرزویش را داشت؛ دنیایی که مردمانش، به‌جای گریستن، می‌خندند و به‌جای خشونت، عشق را به هم هدیه می‌دهند.
او در صفحه‌ی شخصی‌اش، گفت‌و‌گویی به زبان فارسی هم گذاشته. آن‌جا نوشته بود: «...این ظلم برای من قابل‌قبول نبود و آرزو می‌کردم این عکس‌ها را نبینم. در نهایت می‌توانستم از دیدن آن‌ها پرهیز کنم؛ اما نمی‌توانستم ذهنم را از آن‌ها دور کنم. این‌ها مرا عصبی کرده و اجازه نمی‌داد شب‌ها بخوابم.
تا این‌که نیمه‌شب 25 فوریه، از خودم پرسیدم: اگر نمی‌خواهم این ظلم را ببینم، چه می‌خواهم ببینم؟ ذهنم پاسخ داد: من می‌خواهم لبخند ببینم، می‌خواهم مردم را خوشحال ببینم...»
کلی از دیدن تصویرگری‌های بازآفرینی‌شده‌ی او احساس شکوه کردم. احساس کردم چه‌قدردنیای فکر مرشد 24 ساله، در آن‌سوی جهان، به دنیای فکری من نزدیک است.
حالا مطمئن‌تر فکر می‌کنم ما هم می‌توانیم دست‌روی‌دست نگذاریم و هرکدام به روشی که می‌توانیم در ساختن جهانی عاری از ظلم و جنگ و خشونت بکوشیم. کارهای کوچک و تصویرهایی که از رفتار هرکداممان در ذهن دیگران شکل می‌گیرد، می‌تواند به تصویرهای روشن امثال مرشد میشو، گره بخورد و جهان را روشن کند؛ کاری که نوجوانان سرزمینم هم می‌توانند انجام دهند.