به گزارش بی‌بی‌سی در این آزمایش به موش‌های دارای سرطان‌های لوزالمعده، ریه یا پوست «مانوز»، یک مکمل قندی که به‌طور طبیعی در میوه کرانبری و سایر میوه‌ها هم یافت می‌شود، داده شد.
به گفته پژوهشگران نتیجه کاهش عمده‌ای در سرعت رشد تومورها در این موش‌ها بود، بدون اینکه عارضه جانبی آشکاری به وجود آید.
البته این پژوهشگران می‌گویند بیماران دارای سرطان نباید بر اساس این یافته‌های شروع به مصرف این مکمل کنند، زیرا هنوز عوارض جانبی آن در انسان‌ها مشخص نیست.
دانشمندان امیدوارند که آزمایش این مکمل بر روی انسان‌ها را به زودی آغاز کنند.
مانوز به‌صورت مکمل در برخی فروشگاه‌های غذای سالم به فروش می‌رسد و گاهی برای درمان عفونت‌های ادراری استفاده می‌شود. نظر دانشمندان این است که مانوز که از ترکیب دو مولکول قند ساده گلوکز تشکیل شده است، مانع از استفاده سلول‌های توموری از گلوکز یا قند خون برای رشد کردن می‌شود.
این دانشمندان همچنین به بررسی این موضوع پرداختند که آیا مانوز تأثیر بر درمان‌های سرطان هم دارد یا نه. آنان به موش‌های دارای سرطان که با دو داروی بسیار رایج شیمی‌درمانی، سیسپلاتین و دوکسوروبیسین درمان می‌شدند، مانوز دادند.
نتایج نشان داد که مانوز اثرات شیمی‌درمانی را تشدید، رشد تومورها را آهسته و اندازه آن‌ها را کاهش می‌دهد. مانوز همچنین طول عمر برخی از موش‌ها را افزایش داد.
این دانشمندان در آزمایش‌های دیگری سلول‌های به‌دست‌آمده از انواع دیگر سرطان مانند لوسمی (سرطان خون) ، استئوسارکوم (سرطان استخوان) و سرطان تخمدان و سرطان روده بزرگ را در آزمایشگاه در معرض مانوز قرار دادند.
مانوز رشد برخی از این سلول‌های سرطانی را مهار کرد و در برخی دیگر بی‌اثر بود.
به نظر می‌رسید که چگونگی اثر مانوز بر سلول‌های سرطانی بستگی به میزان‌های آنزیمی که مانوز را می‌شکند، در این سلول‌ها بستگی دارد.
پژوهشگران مرکز پژوهش سرطان انستیتوی بیتسون بریتانیا که این بررسی‌ها را انجام داده‌اند، می‌گویند میزانی از مانوز را که «بتواند با مهار جذب گلوکز رشد تومور در موش را کاهش دهد، اما درعین‌حال بر بافت‌های طبیعی تأثیر نگذارد»، تعیین کرده‌اند.
سلول‌های بدن برای تأمین انرژی به قند گلوکز نیاز دارند و همین امر درباره سلول‌های سرطانی هم صادق است و رشد این سلول‌ها به تأمین این سوخت وابسته است.
این دانشمندان تاکید می‌کنند که این پژوهش هنوز در مراحل اولیه است، اما امیدوارند یافتن میزانی از مانوز که سلول‌های سرطانی را مهار کند و به سلول‌های سالم هم آسیب نزند، به معنای آن باشد که در آینده بتوان از این قند برای تقویت اثر داروهای شیمی‌درمانی استفاده کرد، بدون اینکه به سلامت کلی بیماران آسیبی وارد شود.