به گزارش همشهری آنلاین به نقل از گاردین، برناردو برتولوچی سال ۲۰۰۳ یک عمل جراحی ناموفق روی دیسک کمر انجام داد و از آن پس دیگر نتوانست از روی صندلی چرخدار بلند شود. با این حال، همچنان در عرصه سینما فعال بود و فیلم می‌ساخت. آخرین فیلم او در مقام کارگردان «من و تو» بر اساس رمانی از نیکولو آمانیتی بود که سال ۲۰۱۲ در بخش خارج از مسابقه جشنواره کن به نمایش درآمد و البته بسیاری از منتقدان و تماشاگران را ناامید کرد.
برتولوچی از اوایل دهه ۱۹۶۰ وارد عرصه سینما شد و کنار بزرگان موج نوی سینمای ایتالیا از جمله پیرپائولو پازولینی، میکل‌آنجلو آنتونیونی و فدریکو فلینی جایگاهی شایسته داشت اما در عین حال در ۱۹۸۷ «آخرین امپراتور» با به شکلی منحصر به فرد راه خود را از سینمای هنری به سینمای تجاری هالیوود باز کرد؛ فیلمی که ۹ جایزه اسکار برد و دو جایزه بهترین فیلم و بهترین کارگردان را برای برتولوچی به ارمغان آورد.
او در ۱۹۴۰ از پدر و مادری شاعر و معلم در پارما به دنیا آمد و در محیطی هنری و شاعرانه رشد کرد. پدرش آتیلیو با پازولینی نویسنده و شاعر دوست بود و همین آشنایی باعث شد پازولینی جوانی ۲۰ ساله را به عنوان دستیار نخستین تجربه کارگردانی‌اش در ۱۹۶۱ انتخاب کند. برناردو یک سال بعد روی صندلی کارگردانی نشست و در ۱۹۶۴ با «پیش از انقلاب» استعداد و توانایی خود را به رخ کشید. هر چند این «دنباله‌رو» در ۱۹۷۰ بود که راه او را در دنیای فیلمسازی هموار کرد.
برتولوچی که در نوشتن فیلمنامه وسترن اسپاگتی «روزی روزگاری در غرب» با سرجو لئونه همکاری کرده بود، در «دنباله‌رو» نخستین بار با ویتوریو استورارو (فیلمبردار برجسته سینمای ایتالیا و جهان) همکاری و با او در فیلم‌های بعدی‌اش شاهکارهای تصویری خلق کرد. ساختن «آخرین تانگو در پاریس» با مارلون براندو چهره برتولوچی را بیشتر شناساند و باعث شد حماسه ۳۰۰ دقیقه‌ای «۱۹۰۰» را با بازی رابرت دنیرو، ژرار دپاردیو و برت لنکستر بسازد.
او «آخرین امپراتور» را به تهیه‌کنندگی جرمی تامس ساخت و در کمال شگفتی اجازه یافت دوربین را داخل شهر ممنوعه پکن ببرد. موفقیت فیلم سرآغاز همکاری برتولوچی و تامس در تولید «آسمان سرپناه»، «زیبایی ربوده‌شده» و «رویاپردازان» بود. او در ۱۹۷۸ با کلر پیپل فیلمساز ازدواج کرد اما هرگز صاحب فرزند نشد.