به گزارش یورونیوز، در جریان انفجار بمب در پرواز هواپیمایی پان‌امریکن از مبدا لندن به مقصد نیویورک ۲۵۹ مسافر این پرواز به همراه ۱۱ خدمه آن جان خود را از دست دادند. همچنین بر اثر سقوط این هواپیما در شهر لاکربی واقع در جنوب اسکاتلند، ۱۱ شهروند این کشور کشته شدند.
این عملیات تروریستی که در سال ۱۹۸۸ رخ داد همچنان بزرگ‌ترین کشتار تروریستی در بریتانیا به شمار می‌رود.
همزمان با برگزاری مراسم یادبود قربانیان این سانحه، در شبکه‌های اجتماعی نیز برخی از شاهدان عینی این رخداد، خاطرات و تصاویر این سانحه را به اشتراک گذاشتند.
- کارمند هواپیمایی پان‌امریکن
میکی که ادعا کرده مامور پذیرش مسافر پرواز ۲۱ دسامبر سال ۱۹۸۸ هواپیمایی پان امریکن به مقصد نیویورک بوده با انتشار توئیتی نوشت: «آن روز به نظر یک روز شاد معمولی بود و داشتیم آخرین روزهای کاری سال را پیش از رسیدن کریسمس سپری می‌کردیم. ولی چه کسی فکرش را می‌کرد که هیچ چیز همیشگی نیست. انگار همین دیروز بود. یاد از دست رفتگان و خانواده‌هایشان گرامی باد.»
- مسافرانی که از پرواز جا ماندند
ملانی دیگر عضو شبکه توئیتر نوشت: «فکرش را بکنید ۳۰ سال پیش عمه و عموی من به همراه فرزندانشان مسافرپرواز شماره ۱۰۳ بودند ولی در لحظات آخر تصمیم گرفتند که با پرواز بعدی عازم نیویورک شوند. اما وحشت همه کسانی که بی‌گناهان کشته شدند، خانواده ها و ساکنان آنها هرگز فراموش نخواهند شد.»
- کارکنان اورژانس
همچنین افرادی که در زمان وقوع سانحه در بخش‌های مختلف اورژانس کار می‌کردند، روایت‌های تلخی را در شبکه توئیتر به اشتراک گذاشتند.
اولین نیروهای امدادی که به محل سقوط هواپیما اعزام شده‌اند، از دشواری‌های کارشان نوشته‌اند.
دکتر ریچی آدامز در این خصوص نوشت: «شیفت آن شب من در کنار سایر همکارانم به انجام اقدام‌های کوچکی گذشت که در آن شرایط وحشتناک چه کاری از دستمان برمی‌آمد. خاطرات به جا مانده از آن شب تاثیر بزرگی بر زندگی من گذاشته است.»
مارک پنفولد هم یادی کرده از مادر ناتنی‌اش که آن زمان جزء نیروهای پلیس شاهد سانحه بوده است: «خدا رحمتش کند، همیشه از یادآوری لاکربی گریزان بود، زنده شدن خاطره استشمام بوی گوشت پخته حالش را بد می‌کرد.»
جیمز برتراند هم که طی آن حادثه اولین ماموریت خود را به عنوان نیروی داوطلب پلیس انجام داده این توئیت را منتشر کرده: «من هیچ وقت صحنه‌هایی را که پس از بمب‌گذاری لاکربی دیدم فراموش نکردم. تاثیر آن بر زندگی من به حدی بود که روش زندگی و حتی شغلم را تغییر داد.»
پت تویت نیز به عنوان یکی از اعضاء تیم تجسس سانحه لاکربی در حساب توئیتر خود نوشت «من امشب هم همانند تمام ۳۰ سال گذشته یاد تمام کشته شدگان پرواز شماره ۱۰۳ را گرامی داشتم.»
او سپس در ادامه این رشته توئیت روایت کرده «ما حتی در فاصله ۴۰ کیلومتری از شهر لاکربی نیز بقایای قربانیان را پیدا می‌کردیم، انگار صحنه جنگ بود، هنوز آن صحنه‌ها جلوی چشمان زنده هستند، صحنه‌هایی دردناکی که تا زمان مرگ، من و همکارانم را رها نخواهد کرد.»
- اعضاء تیم درمانی
پزشکان و پرستارانی که آن روز در بیمارستان‌های اطراف محل سانحه شاغل بوده‌اند نیز از آماده باش خود برای پذیرش و درمان فوری مصدومان نوشته‌اند، مصدومانی که در واقع وجود نداشتند و جملگی به خواب ابدی فرو رفته بودند.
تریشیا الیوت که آن روزها پزشک جوانی بوده از اعلام آماده باش فوری برای پذیرش مصدومان حادثه نوشته که متاسفانه هیچ گاه به بیمارستان محل خدمت او نرسیدند.
پیتر گرانت، نماینده مجلس اسکاتلند نیز روایت کرده که فیونا، همسرش آن زمان به عنوان نیروی امدادی داوطلب برای اعزام به منطقه اعلام آمادگی می‌کند ولی فورا به او پاسخ داده می‌شود که تعداد کمی مصدوم برای درمان داریم و به حضور شما نیازی نیست. آقای گرانت نوشته که ما بلافاصله مفهوم دقیق پاسخ آنها را فهمیدیم.
- شاهدان و خانواده‌های قربانیان
یکی دیگر از کاربران توئیتر به نام گرگور اسمیت مشاهدات خود را از صف طولانی آمبولانس‌های در حال تردد در جاده محل عبورش در ۳۰ سال پیش، نوشته است.
اوا بیزلی به عنوان یکی از ده‌ها کاربر توئیتر که نام و یاد دوستان و اقوام از دست‌رفته‌شان را در این سانحه گرامی داشته‌اند، ضمن انتشار ویدئوی اعلام خبر انفجار لاکربی، یاد دوستش لورا را گرامی داشته که به همراه خواهر بزرگ تر و والدینش در این سانحه جان خود را از دست داد. او در ادامه توئیت خود نوشت: «خدا شما را رحمت کند، یادتان همیشه زنده خواهد بود.»