چاه‌هایی که روز به روز باید بر عمق آنها بیفزایند. گسترش پدیده کم آبی و خشکسالی موجب شده تا عمق دسترسی به آب در کابل به بیش از ۱۰۰ متر بزسد.
به گزارش یورونیوز، مطالعات صورت گرفته نشان می‌دهد که سطح دسترسی به آب‌های زیرزمینی کابل طی سال‌های اخیر بیش از ۴۰ متر کاهش یافته است. این رخداد در پی پیشی گرفتن بهره برداری از آب‌های زیرزمینی کابل نسبت به میزان رشد ذخایر آبی متاثر از بارندگی‌هایی طبیعی ناشی شده است.
شرکت دولتی توزیع آب افغانستان همچنین برآورد کرده که در مقابل افزایش طبیعی ۴۴ میلیون مترمکعبی آب‌های زیرزمینی کابل، میزان برداشت سالانه به ۸۰ میلیون لیتر بالغ شده است.
در حال حاضر این شرکت تنها قادر به تامین آب شرب ۶۸ هزار منزل مسکونی شهر کابل است. شهری که جمعیت آن از ۵ میلیون نفر فراتر رفته است.
بر اساس اعلام سازمان حمایت از محیط زیست، ۷۰ درصد آب مصرفی در پایتخت افغانستان بهداشتی نیست و نبود سیستم فاضلاب شهری موجب شده تا سطح آلودگی آب استخراج شده از عمق زمین بالا باشد و در صورتی که بودن جوشاندن مصرف شود، موجب بروز بیماری اسهال شود.
هر چند توسعه شبکه آب کابل در دستور کار دولت قرار دارد ولی همزمان کارزارهای تشویق مردم به صرفه‌جویی در مصرف آب بسیار فعال هستند. از میان برنامه‌های تلویزیون تا سخنرانی ائمه جماعت کابل، توصیه‌های مصرف بهینه آب و لزوم توجه بیشتر به شبکه آب و فاضلاب کابل دیده و شنیده می‌شود.
چرا که کابل به سرعت از روزهایی که جمعیتش در دهه ۸۰ به زحمت به ۲ میلیون نفر می رسبد فاصله گرفته و این روزها سرپناه حدود ۵ میلیون نفراست. پیش‌بینی می‌شود جمعیت این شهر تا سال ۲۰۵۰ میلادی به بیش از ۸ میلیون نفر برسد.
هر چند در سال جاری دولت ۴۳۲ پمپ آب را با هدف تامین آب مردم کابل در سطح شهر جایگذاری کرده و صف کودکان خندان حوالی آنها را پر کرده ولی ساکنان مسن کابل معتقدند که این شهر تاکنون چنین سطحی از کم آبی را تجربه نکرده بوده است.
همین امر موجب شده تا استفاده از طرح تزریق مصنوعی آب به ذخایر زیرزمینی کابل مطرح شود. از جمله احداث حوضچه‌های جمع‌آوری آب بارش‌های طبیعی برای تزریق آنها از طریق کانال‌های حفر شده به زیرزمین در حال بررسی و مطالعه است. البته پروژه‌های زمان‌بری از جمله احداث سد در اطراف کابل نیز مورد توجه دولت است.
اما ظاهرا هیچ اقدام فوری برای رفع مشکل کم‌آبی به جز چشم دوختن به آسمان و انتظار کشیدن برای بارش برف و باران وجود ندارد. در چنین شرایطی گروه طالبان نیز از لزوم برگزاری مراسم نماز و نیایش برای نزول باران سخن می‌گوید.
بحران آب در افغانستان اکنون خود را به طور جدی در میان مجادلات سیاسی میان دولت و گروه طالبان مطرح کرده است. بحرانی که ادامه آن می‌تواند زمینه دور تازه‌ای از مهاجرت گسترده مردم از این کشور را فراهم کند. چنان که یک شهروند ساکن در کابل می‌گوید: «۴۷ سال از خانه اجدادی‌ام تکان نخوردم. از دوران اشغال توسط شوروی گرفته تا استقرار حکومت طالبان ولی بی‌آبی چیزی نیست که بشود تحمل کرد، دیگر باید رفت.»