چیزی که نه اخبار تلخ سیاست داشته باشد، نه خبری از جنگ. می‌خواستند دنیای کودکان و نوجوانان ما مملو از اخباری رنگی از جنس خودشان باشد، اما نه فقط برای کودکان و نوجوانان؛ شاید حتی برای نوجوانان قدیم که گاهی بتوانند از دل اخبار خشک و رسمی دنیای بزرگ‌ترها، نقبی بزنند به همان دنیای خیال‌انگیز به قول شماها «تینیجری». این‌جوری دیگر نوجوان‌های سرکش ما هم نمی‌توانستند از ناخنک‌زدن‌های والدینشان به فضای فانتزی خودشان جلوگیری کنند.
حالا ارتش نوجوانان یک اسم رمز مشترک داشت با بزرگ‌ترها به اسم «دوچرخه». جایی که پدر و مادرها با ادبیات نسل شما آشنا می‌شدند و شما هم دیگر نمی‌توانستید به بی‌سوادی ما بزرگ‌ترها نسبت به ادبیات خودتان بخندید. اما خیلی هم برای شما بد نشد، چون دوچرخه پلی شد تا نسل‌ها را به هم نزدیک کند، تا زبان بین نسلی فاصله‌دار نباشد تا نوستالژی‌های ما و شما خیلی هم دور از هم نباشد، تا شما گلایه نکنید که بزرگ‌ترها ما را درک نمی‌کنند. دلمان می‌خواهد زبان شما باشیم و در دل شما.
۱۸سال پیش ما هم پا در رکاب دوچرخه‌ای گذاشتیم که امروز در دست شماست. پیش آمدیم و ماندیم، هرچند خیلی از همراهانمان بزرگ شدند و از ما پیش گرفتند. دعای ما بدرقه‌ی راهشان، هرچند دوچرخه، سن و سال نمی‌شناسد. هرکس پایش به آن رسید می‌تواند پا بزند و جلو برود و لذتش را ببرد، ما هم تا این‌جا پا زده‌ایم اما دنیا، دنیای تکنولوژی است. ناگهان فکر کردیم نکند از زمان جا مانده‌ایم، سوار بر دوچرخه بودیم و اسکوتر‌های برقی کنارمان را ندیدیم. کماکان دوچرخه را دوست داریم و پازدن‌هایش را. حال می‌خواهیم اما به فضای وب هم برویم که از قافله‌ی تکنولوژی عقب نمانیم. کمی هم رنگ می‌پاشیم تا حسودان، خیال برشان ندارد که دوچرخه‌مان کهنه شده است. نوارهای رنگی هم به دسته‌هایش می‌بندیم و مراقبیم تا هم‌چنان برای قدیمی‌ترها خاطره‌ای تازه باشیم و برای هم‌رکابان جدیدتر خاطره‌ساز.
دوچرخه تا این‌جا با همراهی شما آمده است و به ادامه‌ی راه با شما امیدوار. با ما بگویید از هر آن‌چه تازه است و از آن‌چه می‌خواهید باشد. دوچرخه‌ی خودتان است تند بروید، تند می‌رود؛ کند بروید، کند می‌رود. فرمانش در دست شما و رکابش زیر پایتان، ما هم با شما رکاب خواهیم زد تا آن‌جا که توانمان یاریمان کند.
عکس: مهدی بیات