تراکم استخوان‌ها در فضا ماهانه ۱ تا ۱.۵ درصد کم می‌شود که معادل یک سال کاهش تراکم استخوان بر روی زمین است. در عرض فقط چند روز ماهیچه‌ها ۲۰ درصد حجمشان را از دست می‌دهند. سلول‌های قلب نیز رو به زوال می‌روند. مایعات بدن به مغز و چشم‌ها فشار وارد می‌آورد که در دراز مدت می‌تواند به اختلالات بینایی بیانجامد. پیر شدن شریان‌ها، سنگ کلیه و افزایش طول ستون فقرات و افسردگی خطرات دیگری هستند.
شریان‌های آدمی ورای اتمسفر، در شش ماه به اندازه ۲۰ تا ۳۰ سال پیر می‌شوند. پیدایش سنگ کلیه مشکل دیگر است. به دلیل میزان بالای کلسیم در ادرار که به کاهش تراکم استخوان می‌انجامد. افزایش تا ۵ سانتیمتری طول ستون فقرات در فضا و در نتیجه دیسک کمر نیز خطر دیگری است که فضانوردان با آن روبرو هستند.
اتمسفر حافظ ما در برابر تابش کیهانی بر روی زمین است. بنابراین ورای اتمسفر، تابش کیهانی خطری بالقوه است. خطر تابش کیهانی در ایستگاه بین‌المللی فضایی ۱۰ برابر بیشتر است؛ تابشی که خطر ابتلا به سرطان را بالا می‌برد و بر سلول‌های خونی و سیستم ایمنی بدن تاثیر سوء می گذارد. افت روحیه و استرس ناشی از تنهایی در فضا عارضه‌های دیگرند.
موانع، خصوصا در ماموریت‌های بلندمدت فضایی کم نیستند، مثلا در سفر ۹ ماهه به سیاره سرخ، مریخ.