به گزارش ایلنا، دبی رودخانه کارون به علت بارش های بالا دست و باز شدن خروجی سدها در چند روز گذشته افزایش یافته و اکنون به یک هزار و ۲۵۰ متر مکعب در ثانیه رسیده است.
این افزایش دبی سبب شده تا برخی آثار تاریخی در بستر و حاشیه رودخانه کارون در شوشتر به زیر آب بروند. گرچه به دلیل استحکام سازه‌ها و نوع ملات به کار رفته خطر تخریب آنها را تهدید نمی‌کند.
قدمت اثر تاریخی بند میزان مربوط به دوره ساسانیان است و تا امروز پابرجاست.
این بند به همراه ۱۵ اثر تاریخی دیگر شوشتر در نشست سالانه کمیته میراث جهانی یونسکو در ۲۶ ژوئن ۲۰۰۹ (۱پنج تیر ۱۳۸۸) در شهر سویل اسپانیا، با احراز معیارهای ۱، ۲ و ۵ با عنوان نظام آبی تاریخی شوشتر به عنوان دهمین اثر ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو با شماره ۱۳۱۵ به ثبت رسید.
این بند (سد)، آب کارون را در هنگام ورود به شهر شوشتر به ۲ قسمت تقسیم می‌کند که رودهای گرگر و شطیط را تشکیل می دهند.
به دلیل اینکه آب تقسیم شده در رود شطیط ۲برابر حجم آب تقسیم شده به رود گرگر است رود گرگر را دودانگه یا مسرقان و رود شطیط را چهاردانگه می‌گویند.
مصالح بکار رفته در بند میزان سنگ (تراشیده شده شوشتر) و ساروج هستند.
این بند از چند دهانه تشکیل شده که مهمترین آنها دهانه‌ای است جدا که تنظیم آب ۲ شاخه رودخانه را انجام می‌دهد به گونه‌ای که اگر دبی گرگر بیشتر از یک سوم باشد آن را به شاخه شطیط انتقال می‌دهد و برعکس؛ و این خود از شاهکارهای معماری این بند است.
زیر آب رفتن این اثر تاریخی در دهه‌های اخیر بی‌سابقه بوده است.
شوشتر با بیش از ۱۰۰ بنای آبی تاریخی متعلق به دوران مختلف از شهرهای کهن ایران است. شاهکارهای مهندسی آب در این شهرستان، شوشتر را به عنوان موزه مهندسی آب ایران تبدیل کرده است.
سازه‌های آبی تاریخی شوشتر مجموعه‌ای به هم پیوسته از پل‌ها، بندها، آسیاب‌ها، آبشارها، کانال‌ها و تونل‌های عظیم هدایت آب هستند که در ارتباط با یکدیگر کار می‌کنند و در دوران هخامنشیان تا ساسانیان برای بهره‌گیری بیشتر از آب ساخته شده‌اند و در سفرنامه ژان دیولافوآ (باستان‌شناس نامدار فرانسوی) از این محوطه به عنوان بزرگترین مجموعه صنعتی پیش از انقلاب صنعتی یاد شده است.
این شهرستان دارای حدود ۳۵۰ اثر ثبت ملی و ۱۳ سند تاریخی در فهرست میراث فرهنگی است.
شهرستان شوشتر دارای سه بخش مرکزی، میان آب و شعیبیه است که مرکز آن در ۸۹ کیلومتری شمال اهواز قرار دارد.