به گزارش ایسنا، در هجده کیلومتری شهر زواره، روستای تاریخی حسین آباد قرار دارد که از بافت تاریخی آن، چند بارو، آب انبار، عمارت‌های تاریخی و یک حمام باقی مانده است.
عمارت‌ها بدون توجه در حال تخریب هستند. این عمارت‌ها متعلق به سازمان میراث فرهنگی نیست و بر اساس گفته‌های اهالی روستا، املاک رها شده خان و خان‌زاده‌های قدیمی روستا به حساب می‌آید. همچنین بخش تاریخی روستا از محدوده طرح هادی روستا خارج بوده و همین عامل، مانع تخصیص بودجه به احیا بافت می‌شود.
حمام تاریخی روستا، معماری و مهندسی ویژه‌ای دارد. اسفندیار نژاد رمضانی- عضو شورای اسلامی روستا، دورانی که این حمام فعال بوده را به یاد دارد.
او می گوید: حمام تاریخی حسین آباد با ساختار جالبی، به کمک فناوری گرمایش از کف گرم می‌شده. حرارت ایجاد شده در "تون" یا آتشدان در این حمام بعد از گرم کردن آب در دیگ مسی، از طریق کانال‌هایی به زیر حمام هدایت می‌شده و کف و دیوارهای حمام را گرم می‌کرده. همچنین سراسر حمام کاشی‌کاری بوده که این کاشی‌ها در سال‌های اخیر به سرقت رفته‌اند. گوشه و کنار حمام، همچون دیگر بخش‌های تاریخی این روستا، توسط جستجوگران گنج، حفاری شده است.
زهرا نژاد رمضانی- رییس شورای روستا نیز، به خبرنگار ایسنا می‌گوید: گه‌گاه، کارشناسان میراث فرهنگی به بافت و حمام تاریخی مراجعه می‌کنند اما محدودیت‌های ساختاری و بروکراسی‌های تعریف شده، علاوه بر فقدان بودجه کافی، مانع از امکان اقدام میراث فرهنگی می‌شود.
او ادامه داد: حمام‌های عمومی در فرهنگ ایرانی، نه تنها فضایی برای بهداشت و نظافت، بلکه کانون‌های اجتماعی و گفت‌وگو محسوب می‌شدند. این در حالی است که این فرهنگ در دهه‌های اخیر، به فراموشی سپرده شده است.